Deze weekblog is ook gepubliceerd op de website van dagblad Trouw

Wat krijgen we nou?
Stel: je hebt een boerenbedrijf dat weg moet voor een natuurgebied. Je vindt dat niet leuk.
Stel: na heel veel vijven en zessen, overleg met Natuurmonumenten én Staatsbosbeheer ga je toch.
Stel: je vraagt een nieuwe milieuvergunning aan voor de plek waar je heen gaat. En dan wordt er door een ander bezwaar gemaakt.
Vraag: wat zou u doen als je buurman je uitbouw aan de achterkant prima vindt, maar iemand uit een andere stad bezwaar komt maken.

Kwamen we gisteren een boer tegen die met de Natura2000 gebieden geen probleem meer had, vandaag is dat wel anders. Op veel van mijn werkbezoeken wordt ik geconfronteerd met vragen over alle problemen die er zijn voor boeren om nog bij een natuurgebied in de buurt te kunnen zitten. En de vraag is dan wat de reden is waarom bedrijven wegmoeten. Meestal is de reden dat de ammoniakuitstoot, zeg maar de mest(lucht), teveel is voor het natuurgebied. Planten hebben daarvan te lijden, en als die verdwijnen, verdwijnen ook de dieren. Ik ben er een voorstander van dat we dat probleem dan ook grondig aanpakken. Je moet dan nadenken of alle bedrijven bij zo'n gebied kunnen blijven zitten. En als dat niet kan, zul je als overheid daar actief de helpende hand moeten bieden. En dat doen we onvoldoende. Gemeentes geven geen vergunningen, de provincie wil eerst een beheerplan opstellen, maar als bedrijf zit je op slot. Het gevolg is dat veel boerenondernemers denken: ze kunnen me wat. Maar met dat resultaat is uiteindelijk niemand gebaat.

Als er dan na heel veel discussie overeenstemming is bereikt over een te verplaatsen bedrijf, is het zuur als er dan alsnog bezwaar aangetekend wordt. En dat is dus het geval bij boer Dingstee uit Wanneperveen. Uit principe vind ik het goed dat je bij ongewenst ontwikkelingen bezwaar kan maken. Maar in dit voorbeeld was er juist met natuurorganisaties intensief overlegd wat er moest gebeuren. En dan toch...

En dan staan we met z'n allen in niemandsland: vogelrichtlijnbegrenzing is anders als de habitatrichtlijn. Dat is een dwaling volgens de aanwezigen want er is wel wat aangepast. En dat in een gebied waar juist om het kwetsbaarste deel van de Wieden als was "beschermd" door in de ruilverkaveling er 900 ha om toe te leggen. Zucht. Waar eindigt dit?

Voor de riettelers, die bijna geen droog brood meer kunnen verdienen met hun rietsnijden, heb ik in de Kamer, met steun van andere partijen, een motie aangenomen gekregen die extra geld regelt. Niet zomaar als cadeautje, je moet er wel wat voor doen. En dat is vooral ook de betekenis die dit rietsnijden heeft voor dat specifieke landschap, zoals je in de Wieden en Weeribben terugvindt. Vanmiddag praten ze ons bij over de resultaten van dat werk. Mooi om te mee te maken dat je werk in de Kamer op die manier direct in het land te zien is.
Zoiets regelen is nuttiger dan het zoveelste spoeddebat...