En: ,,Ik heb u gemist op de opiniepagina's van de kranten en op Het Plein in Den Haag. Het medisch-ethische debat kan niet aan een handjevol christenpolitici worden overgelaten. Het maken van medisch-ethische afwegingen is niet slechts voorbehouden aan de professionals in de ziekenhuizen."

Op de bezinningsdag van afgelopen zaterdag, zette Esmé Wiegman haar betoog uiteen in drie bezinningsvraagstukken, als volgt samengevat.

1: Hebben we als kerken onze diaconale taken niet te veel uit handen gegeven en overgelaten aan de overheid, de verzorgingsstaat? Is het geen tijd om taken weer terug te nemen, terug te eisen? Welke mogelijkheden hebben we als kerken om in te springen, in de schreeuwende behoefte van veel mensen om aandacht, en verbetering van het gevoel van welzijn?

2: Kerken hebben een ‘verhaal'. Niet zomaar een ‘verhaal', maar het evangelie van Jezus Christus. De liefde van God, de oproep tot naastenliefde. De opdracht om Christus na te volgen, wie we ook zijn en waar we ook staan in de maatschappij.

3: Spreken we als kerken in de samenleving ‘profetisch' als het gaat om het herkennen en benoemen van deze tendensen? En dan niet met een opgeheven vinger (wat mensen meteen afstoot), maar dat we als kerken een baken en schuilplaats zijn voor lijdende mensen die op zoek zijn naar antwoorden, en bemoediging? Dat mensen ervaren dat je identiteit niet afhangt van de mate van gezondheid, maar van wie je mag zijn in Christus?

Wiegman: ,,Ik zie het als belangrijke taak om als christen in de politiek niet enkel uit te blinken in ethische scherpzinnigheid (weten en zeggen wat wel en niet verantwoord is), maar ook in barmhartigheid en zorgzaamheid: wij stellen geen voorwaarden aan het leven om het menswaardig te kunnen noemen."