Maar ook als McCain in beeld komt om zijn nederlaag te erkennen, gaan er rillingen door de menigte. Het is de beste toespraak die hij ooit heeft gehouden, wordt gezegd. Groots als je zo je nederlaag kunt erkennen, en op een zo finaal moment nog leiding weet te geven aan een teleurgestelde achterban.
En opnieuw weet Obama een toespraak te houden die indruk maakt. Na afloop van wordt er rondom me geklapt, er klinkende aanmoedigende geluiden alsof Obama het zal horen - terwijl we 'gewoon' ergens voor een groot televisiescherm staan te kijken.
Ik ben in Washington aanwezig bij de rechtstreekse verkiezingsuitzending van de NOS. Ook breng ik een bezoek bij de National Public Radio (NPR), een opvallend groot publiek radiostation. Het is precies 23.00 uur plaatselijke tijd als duidelijk wordt dat Obama het minimaal benodigde aantal kiesmannen heeft binnengehaald. Op dat moment sta ik in de regiewagen van de NOS, voor het hotel van waaruit de uitzending plaatsvindt. Snel, snel, snel!, wordt er geroepen. Schakelen naar Californië, de staat die Obama over de grens van 270 kiesmannen heen stuwt. Er komen beelden binnen van Chicago, de woonplaats van Obama. Opnieuw schakelen.
Om 01.00 uur lopen we naar het Witte Huis. Heel Washington staat op zijn kop. Toeterende auto's, massa's mensen op straat, gillende jongeren. Yes we can!, Yes we can! Er worden high fives uitgedeeld zonder aanzien des persoons, wildvreemde mensen omhelzen elkaar.
Het doet denken aan de val van de Muur in 1989. Voor het Witte Huis staat het zwart van de mensen. Vooral jongeren. Het is een groot feest. In het Witte Huis brandt nog een lichtje. Zou Bush.... ?
Het hotel van waaruit de uitzending van de NOS komt, ligt dicht bij het Witte Huis. In de hal hangen fraaie portretten van voormalig presidenten. Allemaal blanke mannen. De enige zwarte senator die de Verenigde Staten tot nu toe kende, zal 20 januari 2009 de Oval Office in gebruik nemen.
Wie je ook bent, wat je er ook van vindt, bijzonder is het. We leven 4 november 2009. Dit land blijft geschiedenis schrijven.

Deze weblog is ook gepubliceerd in het Nederlands Dagblad