Tussen circa honderdduizend mensen sta ik op een groot evenemententerrein in Virginia. Wachten, wachten, wachten. Uiteindelijk bijna vier uur lang. Harde muziek schettert uit een verpletterende geluidsinstallatie. Born in the USA, zingt Bruce Springsteen - 1984, dat is een ouwe.
Overal om me heen zie ik de blauwe borden met de tekst Change we need. Omstanders hebben met in allerlei toonaarden uitgelegd dat dát is waar ze naar uitzien: verandering.
De spanning loopt op. Om me heen staat een overwegend jong publiek. Ook ouders met jonge kinderen. ,,Obama, Obama, Obama'' wordt er geroepen, gescandeerd, gejubeld, gesmeekt. En dan wordt het indrukwekkend stil. Als er een vogel in de buurt was zou je ‘m kunnen horen fluiten. Een zwarte predikant gaat voor in gebed.
Het volkslied wordt gezongen. Een band speelt. Weer wachten. It's a beautiful day, klinkt nu uit de geluidsboxen (U2 2000, iets meer contemporain). Eindelijk is het zover. Onder een oorverdovend gegil en applaus loopt de Barack Obama (1961, zelfde bouwjaar) naar het katheder. Alles wat in de lucht hangt, proclameert dat hier de 44e president van de Verenigde Staten staat. Obama houdt een aansprekende en vlot lopende speech. Het betoog is simpel: vanavond eindigt een periode die twee jaar geleden is begonnen; morgen gaat het gebeuren; het zijn zware tijden; verandering zal tijd kosten.
Obama appelleert aan de verantwoordelijkheid die mensen zelf dragen om aan de verlangde verandering een bijdrage te leveren. Hij eindigt zijn speech met ,,Fired up'' en ,,Ready to go'' . Het publiek scandeert het met hem mee.
Tijdens onze reis is het woord 'historisch' regelmatig gevallen. Ik kan niet anders dan toegeven dat het ook echt zo voelt. En de historicus in mij zegt: ik was erbij.