In de notitie 'Doorbreek taboe, verban drugs uit openbare ruimte' (2004) van de ChristenUnie, worden enkele voorstellen gedaan om het drugsbeleid aan te pakken. Want ondanks de aanscherpingen heeft het drugsbeleid in Nederland nog altijd een tweeslachtig karakter. Hoewel de handel in drugs, ook softdrugs, officieel is verboden, wordt dit in de praktijk toegestaan. De omstandigheid dat softdrugs alleen in coffeeshops mogen worden verhandeld, maakt weinig indruk. Immers: straathandel ‘voelt’ niet crimineel als de verkoop in een nog altijd groot aantal coffeeshops wel wordt gedoogd en als softdrugsgebruik in bepaalde buurten en gelegenheden als normaal wordt gezien. Hier geldt nog altijd het adagium: gedogen is mogen. Dit werkt in de praktijk hardnekkige knelpunten in de hand, die officiële beleidsdoelstellingen als het voorkomen van drugsgebruik in de weg staan, zoals het aantrekken van buitenlandse 'coffeeshoptoeristen'.

De ChristenUnie vindt dat het drugsbeleid – zelfs als je er voor kiest een beperkt aantal coffeeshops te handhaven – onverkort moet uitstralen dat alle drugshandel, ook de softdrugshandel, illegaal is en dat, ongeacht de vraag of daadwerkelijke vervolging van de gebruiker plaatsvindt, softdrugsgebruik en gebruik van populaire harddrugs als XTC en cocaïne in elk geval onverstandig is en dus ernstig moet worden afgeraden. Dat betekent dat
de norm moet worden: alle drugsgebruik, dus inclusief gebruik van softdrugs en drugs als cocaïne en XTC, zijn maatschappelijk gezien niet normaal. In de notitie stelt de ChristenUnie dan ook voor om het taboe in het drugsbeleid te doorbreken, namelijk het taboe van het niet aanpakken van het gebruik van drugs.

Een van de peilers van het Nederlandse drugsbeleid is tot dusverre dat het bezit wel, maar het feitelijke gebruik niet wordt vervolgd. In het verlengde daarvan zijn de gebruikers altijd min of meer ongemoeid gelaten. Zeker softdrugsgebruik is maatschappelijk gezien goeddeels aanvaard en tot op belangrijke hoogte geldt dat ook voor gebruik van drugs als XTC en cocaïne in het uitgaanscircuit. Je ‘mag’ bijvoorbeeld rustig een joint roken op straat.

Als het aan de ChristenUnie ligt komt daar snel een einde aan. In 2005 stemde een meerderheid van de Kamer in met een voorstel van de ChristenUnie en VVD, om op landelijk niveau softdrugs te weren uit openbare ruimtes. Maar toenmalig minister Donner (CDA) van Justitie zag hier geen niets in. Volgens hem hadden gemeenten voldoende mogelijkheden dit via de plaatselijke verordering (APV) te regelen. Het probleem met de APV is dat er eerst een concrete aanleiding moet zijn voor z'on verbod, zoals het verstoren van de openbare ruimte. Daarnaast is het gevaar van een blowverbod in één bepaalde wijk, dat de problemen slechts verschuiven naar een andere wijk of stad. Een landelijk verbod geeft duidelijkheid.

Volgens Ed Anker is het zaak om het gebruiken van drugs uit het 'normale' circuit weg te halen door een openbaar gebruiksverbod.  "Je wilt je kinderen niet in een park laten spelen waar een blower high zit te worden op een bankje. Als we een goed voorbeeld willen meegeven aan onze jeugd kunnen we toch niet gedogen dat een willekeurige burger gewoon drugs kan gebruiken op straat? Alsof het de normaalste zaak van de wereld is!"
Daarnaast zorgen samenscholende blowers vaak voor overlast en verloedering van de openbare ruimte. In stadsdeel De Baarsjes in Amsterdam is het blowverbod wegens succes verlengd. Anderhalf jaar geleden voerde de gemeente rond het Mercatorplein een blowverbod in. Uit een evaluatie blijkt dat de bewoners zich sindsdien veiliger voelen en dat de overlast is gedaald.