Een vliegreis naar Kenia is een behoorlijke zit. Het kostte ons acht uur om bij het afstudeerfeest van Compassion’s christelijke leiderschapsprogramma te komen. Daar bedenk je hoe goed die reis naar Kenia te overzien is. De honderd studenten die vandaag het leiderschapsprogramma afronden, legden een veel langere reis af.

We zagen deze week waar ze vandaan komen. De slums van Nairobi, vol geweld, armoede en verslaving. Het platteland waar de Masai wonen en vaak zuchten onder droogte, een overmaat aan alcoholconsumptie, aloude armoede en nieuwe dreiging van terreur.

Ik mocht als 'guest of honor' de toespraak tijdens de afstudeerplechtigheid houden.

Honderd studenten schudde ik daar de hand. Honderd jongeren die een lange reis aflegden vanuit gemeenschappen zonder veel hoop en perspectief. Een reis, mogelijk gemaakt door een buitenlandse sponsor. Zodat ze niet alleen naar school, maar ook naar het jarenlange vormingsprogramma konden. Computerlessen, levenslessen en geestelijke lessen brachten de scholieren naar het leiderschapsprogramma voor studenten. Dankzij een beetje hulp studeerden ze en werden ze als aankomende christelijke leiders gevormd.

Twee studenten vertelden tijdens de plechtigheid wat dit voor hen betekende. George kwam uit de slums, is nu een jeugdleider in de kerk en onderweg om arts te worden. Dinah kwam van het platteland en gaat zich sterk maken voor verbetering van omstandigheden van vrouwen. Beiden leerden ze God de afgelopen jaren kennen.

Het is het verschil van dag en nacht, het verschil tussen hoop en wanhoop. Tijdens de plechtigheid hield ik hen voor dat onze hoop gelegen is in Christus. Hij noemt zich op een van de laatste bladzijdes van de bijbel de 'blinkende Morgenster'. De heldere ster die verschijnt als de nacht bijna voorbij is en de dag spoedig aanbreekt. Het is de hoop dat God ook de tranen van de slums uitwist en alles wat nu stuk is weer helemaal mooi maakt. Het is de diepste hoop die christenen hebben, maar het is ook hoop waardoor sommige mensen plaatsnemen in de wachtkamer en het verder wel geloven.

Daarom vertelde ik de studenten ook het verhaal van de vijf broden en twee vissen. Daarin gaat het om hoop die ons in beweging brengt. Met het beetje wat we hebben richting Jezus, omdat Hij met onze gebrekkige woorden en daden wonderen kan verrichten.

Terugkijkend op een week Kenia en denkend aan Holland, gun ik ons allemaal de hoop die Jezus Christus geeft. Hier en daar. Nu en straks.

Deze blog verscheen vandaag in het Reformatorisch Dagblad.