Het raakte me. De intense stank, het vuil en het smerige water dat door de steegjes sijpelt. De kleine hutten onder golfplaten, de dreunende muziek en de illegale alcoholstokerijen.

Ik zag die stralende lach van de allerjongste kinderen die nog niet beter weten. Maar ik zag ook de grimmige gezichten van ouderen die wél weten dat het waarschijnlijk nooit meer beter wordt dan dit.

Het raakte me heel diep. Die wandeling door de nauwe steegjes van Mathare, de sloppenwijk van Nairobi. De verhalen over verslaving, geweld en verkrachting, de wanhoop. Ik liep van steen naar steen, totdat ik m'n voet zette op een plastic zakje waaronder ik vaste grond vermoedde. M'n schoen zakte diep in de modder, Mathare’s open riool. Ik was nu zelf ook smerig geworden, stonk zoals deze wijk met 600.000 mensen stonk.

Een vader trok opeens zijn kleine dochter aan de arm, sleepte haar naar een paar mensen van onze groep en smeekte aan hen om haar mee te nemen. Het is hopeloosheid om van te janken. Hoe wanhopig moet je als ouder zijn, dat je je eigen kind wilt weggeven, omdat je haar zelf niets meer te bieden hebt?

We liepen achter pastor Joel aan. Hij kende iedereen, groette iedereen en iedereen groette hem. We waren uitgebreid gewaarschuwd voor de onveiligheid van de sloppenwijk, maar met pastor Joel waren we veiliger dan wie ook. Pastor Joel dient al decennialang een van de christelijke gemeenten in Mathare. Hij weet als geen ander hoe de wijk en haar bewoners er aan toe zijn. Maar toch heeft hij hoop. Waar andere voorgangers weer vertrekken, daar blijft hij. Met hem talloze trouwe christenen.

De diepste hoop is gelegen in de God die Zijn eigen Zoon weggaf. Niet uit wanhoop, maar uit grenzeloze liefde. Om nieuwe hoop te bieden aan een verloren wereld. Een wereld die stuk is.

Maar Hij laat niet los. Verliest ze niet uit het oog. Zijn kinderen in Mathare lopen niet weg.

Ik hoop de kracht te krijgen hun advocaat te zijn. En ik hoop dat als mijn voet wegzakt in de modder van ons eigen Mathare, als de wanhoop op de loer ligt, ik toch de hoop niet opgeef.

Deze blog verscheen vandaag in het Reformatorisch Dagblad.