‘Tot ziens’, zei ze als laatste, met een glimlach. Nog even en dan zal ze zich laten vallen in de handen van God.

Toch voel je aan alles dat lijden en dood ons wezensvreemd zijn. Dat we elkaars hand niet kunnen blijven vasthouden, en dat ook ik straks alleen door die tunnel van de dood heen moet, het hoort niet. Dat Afrikaanse meisje met een groene legging en roze rokje, drijvend in de Middellandse Zee, het hoort gewoon niet. Dat mensen in Syrië zo propvol haat zitten dat ze al vier jaar lang alles op alles zetten om mensen met een andere overtuiging te doden, het is de hel. Het staat haaks op al het goeds wat God ons beloofd heeft. ‘Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat?’, vroeg Gerard Reve ooit eens bijtend. Hij leek vaker ironisch dan ernstig, maar het is een vraag die inderdaad opborrelt als je God op zijn woord gelooft. ‘Hoe lang nog, Heer?’

ruw marmer
Toen een beeldhouwer met een groot ruw stuk marmer aan de slag ging, kwam er iedere dag een jongetje bij hem kijken. Nadat de stukken marmer dagenlang hem om de oren waren gevlogen en er eindeloos bijgevijld was, vroeg hij aan de beeldhouwer: ‘Hoe wist u dat er een engel in dat stuk zat?’ De beeldhouwer glimlachte en zei: ‘Ik heb net zo lang gehouwen totdat die eruit kwam.’

Zo vliegen de stukken marmer ons om de oren. Soms moeten we voor ons eigen bestwil maar even een bril opzetten of de andere kant op kijken. Want het is soms gewoon te veel. De verwoestende ziektes, drijvende bootvluchtelingen, de bittere oorlogen. Het zijn scherpe stukken marmer die rondvliegen en het is lastig om de engel al te ontwaren.

Of om een andere en vandaag zeer passende vergelijking te trekken: zeventig jaar geleden was het ook niet van de ene op andere dag 5 mei. Daar gingen bloedige maanden tussen de landing in Normandië en de uiteindelijke overwinning aan vooraf. Met tijdelijke nederlagen in de Ardennen, bij een brug in Arnhem, met duizenden jonge jongens die wel op de stranden in Frankrijk waren geland, maar die 5 mei niet levend zouden halen. In Gods bevrijdingsoffensief zitten we ergens tussen D-day en 5 mei in. Met alle ellende vandien.

visioen
Ondertussen hebben we wel zicht op het visioen van Gods koninkrijk. Eerst zullen daar de tranen van de ogen worden gewist, krijg je een stel prachtige nieuwe kleren en dan kan het beginnen. De plek waar de kanker geen vat meer op ons heeft, waar Afrikaanse meisjes zullen spelen in plaats van verdrinken en waar de wapens voor eeuwig zullen zwijgen. Het wordt volgens Jesaja 25 zelfs een fantastische, overheerlijke feestmaaltijd.

Als we goed om ons heen kijken, de stukken marmer ontwijken en naar het beeld in aanbouw proberen te kijken, zien we al iets van dat visioen. We zien het overal waar iets wat eerst stuk was, heel wordt. Zoals aan het eind van de hartverscheurende documentaire Nefarious over de wereldwijde mensenhandel. Daarin komen, na een aaneenschakeling van ellendige verhalen, een paar vrouwen aan het woord die uit de slavernij van gedwongen prostitutie werden bevrijd. Een van hen vertelt hoe ze, na een leven waarin talloze mannen haar geest en lichaam kapot hadden gemaakt, een verschijning van Jezus kreeg. Het was de ommekeer in haar leven. ‘And He was so gentle’, zegt ze met tranen in haar ogen. Niet de zoveelste man die uit was op haar lichaam, maar haar reddende Engel, die haar hart aanraakte.

Daar is al iets zichtbaar van het visioen wat we, door de tranen in onze ogen, nu alleen nog maar in nevelen zien. En straks vragen we het de Beeldhouwer: ‘Hoe wist u dat er een hemel in de aarde zat?’

Gert Jan Segers is Tweede Kamerlid voor de ChristenUnie. Hij schrijft iedere zes weken een column in het Nederlands Dagblad.