Vanaf januari 2015 gaat een groot deel van de jeugd- en langdurige zorg over naar gemeenten, die een coördinerende rol moeten spelen. Helaas wete veel mensen weten nog niet waar ze aan toe zijn. Carla Dik-Faber schrijft vandaag in het Nederlands Dagblad over de concrete situatie van de familie Roorda, die klaagt dat ze van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Dik-Faber wil ook andere mantelzorgers en zorgverleners bijstaan die tegen problemen aanlopen. ‘We moeten op alle niveaus aan de bel trekken. Dat doe ik in de Tweede Kamer, maar dat doen ook onze raadsleden en wethouders op lokaal niveau’, schrijft ze.

Lees hieronder de ingezonden brief van Carla Dik-Faber:

René en Rieneke Roorda schrijven dat de ChristenUnie in de zorg ‘koud liberaal beleid mogelijk maakt’ en ‘gemakshalve miljoenen mantelzorgers en hun moeiten over het hoofd ziet’ (ND 20 november).
 
René en Rieneke vertellen dat het zorgkantoor tegen de regels in een persoonsgebonden budget weigerde. De zorg voor hun zoon/broer moet waarschijnlijk worden stopgezet. Als mantelzorgers ondervinden zij dagelijks hoe zwaar de zorg voor een geliefde is en hoe onzeker de situatie is geworden met alle veranderingen in de zorg. Ik herken de gevoelens en vragen van de familie Roorda.

Veranderingen
De afgelopen maanden heb ik veel gesprekken gevoerd met mantelzorgers en zorgverleners. Juist omdat het ons niet gaat om het wijzigen van een systeem, maar om de zorg zo goed mogelijk te organiseren voor diegenen die het nodig hebben. De veranderingen in de praktijk zijn groot. Dat ontkennen we niet. Maar met de motieven voor deze wijzigingen waren én zijn wij het eens.

De ChristenUnie heeft de veranderingen in de langdurige zorg gesteund, omdat waarden in de zorg zijn veranderd. Mensen willen keuzevrijheid, meer regie en meer verantwoordelijkheid. Als het kan thuis. Ten diepste gaat het om het herstellen van de balans tussen instituties en mensen, tussen overheid en samenleving. En ja, het is ook belangrijk om de solidariteit en daarmee de betaalbaarheid van ons stelsel overeind te houden, nu en in de toekomst. Dit zijn abstracte beleidszinnen, maar dit is wel de essentie waarom we de veranderingen hebben gesteund.

Tussen wal en schip
Toch gebeurt het dat mensen die zorg nodig hebben of zorg verlenen tussen wal en schip dreigen te vallen. Dat organisaties langs elkaar heen werken, terwijl betrokkenen maar niets horen en ze hun persoonlijke situatie alleen maar zien verslechteren. Dit heeft de ChristenUnie niet voor ogen.

Daarom zijn we absoluut niet klaar, nu de decentralisaties een feit zijn. Van politici moet alertheid gevraagd worden. Juist omdat het hier gaat om kwetsbare mensen die zorg en aandacht van de politiek verdienen. Dan word ik ook boos en soms moedeloos als mensen van het kastje naar de muur gestuurd worden. Als ik hoor dat mensen niet weten waar ze aan toe zijn bij de zorg voor hun geliefden. Maar dan weet ik ook wat ons te doen staat. Op alle niveaus aan de bel trekken om deze situatie te verbeteren. Dat doe ik in de Tweede Kamer, maar dat doen ook onze raadsleden en wethouders op lokaal niveau.

Steunpunt
Met de familie Roorda heb ik een afspraak gemaakt. Maar van al die andere mantelzorgers en zorgverleners horen wij ook graag als zij tegen problemen aanlopen. Om gezamenlijk te kijken hoe het opgelost kan worden. Daartoe richt de ChristenUnie een Steunpunt Zorg op. Vul hier het formulier in of mail ons met uw telefoonnummer erbij via steunpuntzorg@christenunie.nl.