De Nederlandse intensieve veehouderij is een grote afnemer van goedkoop soja-veevoer uit Latijns-Amerika. Deze afhankelijkheid is kwetsbaar omdat duurzame en GM-vrije soja door de toenemende vraag vanuit China en de duurzaamheidseisen vanuit Europa steeds schaarser en dus duurder wordt. Daarnaast strookt de grootschalige import van soja door Europa niet met de kringloopgedachte. De ChristenUnie wil juist inzetten op zoveel mogelijk regionalisering van de voedsel- en veevoerproductie binnen Europa. Het slepen met grondstoffen over de wereld is niet duurzaam. Daarnaast is het evident dat de groeiende vraag naar soja ten koste gaat van het regenwoud, maar ook van de voedselproductie in Latijns-Amerika. Het is goed dat er wordt ingezet op verantwoorde soja (zie de Ronde tafel Verantwoorde Soja), maar dit alleen is niet voldoende.

De ChristenUnie vindt dat we onze kop niet in het zand moeten steken, maar ruimte moeten maken voor alternatieven. En die zijn er, bijvoorbeeld erwten, veldbonen en lupine. De laatste twee zijn ook opgenomen in de generieke lijst van vanggewassen bij de vergroening van het landbouwbeleid, waarmee de teelt ervan ondersteund wordt. Om de productie van eiwitgewassen verder vlot te trekken, pleit de ChristenUnie voor (tijdelijke) investeringen om deze teelten te stimuleren. Verder kan er nader onderzoek verricht worden naar opbrengstverhoging en verlaging van de teeltkosten. Hoewel er in theorie in Europa voldoende areaal is om eiwitgewassen te telen, is dit echter niet realistisch. Zelfvoorzienende eiwitteelt vraagt om een grote areaalverschuiving en eiwitgewassen zijn op dit moment minder interessant dan de teelt van granen. Daarom is er meer nodig. Zo kunnen restproducten van eerste generatie biobrandstoffen een belangrijke eiwitbron vormen. Het biobrandstoffenbeleid kan hiermee dus ook de regionalisering van de veevoerproductie dienen. Daarnaast kan er ook nog meer eiwit gewonnen worden uit organisch materiaal, bijvoorbeeld overtollige gras en bladeren van suikerbieten. De economische haalbaarheid hiervan dient nader onderzocht te worden.

Veevoerbedrijven zullen op de korte termijn soja willen blijven importeren, omdat dit nu eenmaal het goedkoopst is. Maar gelet op de geschetste kwetsbaarheden en problemen met duurzaamheid, moet de overheid nu inzetten op regionalisering van de eiwitproductie binnen Europa. De kansen liggen er. Het is nu zaak het Europees landbouwbeleid hierop af te stemmen en voor te sorteren op de periode na 2020.

Dit artikel is gepubliceerd in De Nieuwe Oogst