Even uitwaaien voor de laatste drukke week. Ik ken het gebied redelijk goed, maar iedere keer is het weer verrassend. Het vlakke veenweidegebied met een fijnmazige verkaveling en nauwelijks opgaande begroeiing spreekt tot de verbeelding. Eeuwenlang hebben onze voorouders eraan gewerkt om het land te veroveren op de zee. De kolkgaten langs de dijk zijn stille getuigen van de dijkdoorbraken. Een kievit vliegt op.

Het is genieten van Gods schepping. Van de rust en de stilte. We zijn te gast bij A Rocha, een christelijke organisatie die zich inzet voor natuurbescherming. Dat natuurbescherming geen overbodige luxe is, weten we allemaal. De natuur, Gods schepping, staat onder druk van milieuvervuiling en klimaatverandering. Daarvoor hoeven we niet ver van huis te gaan. Als het gaat om de biodiversiteit in ons land, staan de signalen al jaren op rood. De soortenrijkdom holt achteruit. In de polders van Arkemheen-Eemland wordt gewerkt aan herstel van de weidevogelpopulatie. Een deel van de polder is aangewezen als weidevogelgebied en boeren en natuurorganisaties zetten zich gezamenlijk in voor een terugkeer van de grutto. Een prachtig en succesvol project. En dat zo dichtbij huis. 

God gaf ons de schepping om daarvoor zorg te dragen. Een prachtig geschenk! Zo staat het in de Bijbel: „ God, de HEER, bracht de mens dus in de tuin van Eden, om die te bewerken en erover te waken” (Genesis 2:15). Wat een eer. Wat een verantwoordelijkheid. We weten echter ook hoe het gegaan is. „ De schepping zucht en lijdt als in in barensweeën” , lezen we in Romeinen 8. Een noodkreet van Paulus, die kijkt naar de wereld om zich heen? Hij heeft het immers over het lijden in „ deze tijd”, zijn eigen tijd dus. Of is het een visioen en wijst Paulus hier vooruit naar de toekomstige tijd, onze tijd? Gelukkig is dit niet het laatste dat Paulus hierover schrijft. „ De schepping is weliswaar „ten prooi aan zinloosheid”, maar zal uiteindelijk „ delen in de vrijheid en luister die Gods kinderen geschonken wordt” (Romeinen 8 vers 21). Een prachtige belofte.

Intussen kan ik niet stilzitten. Ik ben gegrepen door deze woorden van Paulus: „ De schepping ziet er reikhalzend naar uit dat openbaar wordt wie Gods kinderen zijn” (Romeinen 8 vers 19). De schepping ziet niet zomaar uit, maar staat op z’n tenen en ziet vol verwachting uit naar Gods kinderen. Naar u, naar jou, naar mij. Een oproep aan ons allemaal om ons te bekommeren om Gods schepping. Waarom nog daarmee wachten? 

Nogal eens hoor ik dat klimaatverandering en milieuproblemen mondiaal moeten worden aangepakt. Dat is zo. Wat zou het goed zijn als onder leiding van de Verenigde Naties een ambitieus programma wordt opgezet, waar ook landen als de Verenigde Staten en China - grootvervuilers - zich aan committeren. Maar ik ben ervan overtuigd dat ook ons individuele gedrag ertoe doet. Onze economie - onze manier van produceren en consumeren - gaat de draagkracht van de aarde te boven. In 2013 viel ‚ earth overshoot day’ op 20 augustus. Op die datum hadden we alle natuurlijke grondstoffen gebruikt die de aarde dat jaar kon produceren. Ieder jaar is die datum weer een beetje vroeger in het jaar. We leven op de pof en dat veroorzaakt een ecologische crisis. En omdat de aarde, Gods schepping, zich niet kan herstellen is dat misschien wel ingrijpender dan de economische crisis.

Is zorg voor de schepping 'links'? Alleen iets voor vegetariërs en bio-freaks? Ook dat hoor ik nogal eens. En meestal is het geen aanbeveling. Het is natuurlijk zot om te denken dat je 'links' bent (wat dat dan ook is) als je natuur en milieu belangrijk vindt, je daarvoor wil inzetten. Ik ben de eerste om te erkennen dat er actiegroepen zijn die zich met een fanatisme voor het milieu inzetten, waar ik me niet goed in kan herkennen. Tegelijkertijd vraag ik mezelf af: hoe radicaal ben ik zelf? Durf ik echte keuzes te maken? Misschien een klein beetje comfort of vastgeroeste gewoonten inleveren ten gunste van deze wereldbol? Een wereldbol waar we maar een van hebben, die we graag willen doorgeven aan volgende generaties. Ik zou de stelling zelfs willen omdraaien: hebben we het milieu, de natuur om ons heen, het klimaat niet te lang overgelaten aan anderen, waardoor we ons er nu minder gemakkelijk bij voelen?

Zorg voor onze naaste zit - bij wijze van spreken - in onze genen. En dat is goed. Christus zelf heeft ons daarin voorgeleefd. We mogen echter de Bijbelse opdracht om voor Gods schepping te zorgen niet aan anderen overlaten. Rentmeesterschap is niet alleen voor vegetariërs of voor de Verenigde Naties. Als het gaat om Gods schepping, zijn we allemaal wereldleiders. Verantwoordelijk voor de keuzes die we maken, ieder binnen de eigen mogelijkheden, waarin we anderen tot voorbeeld kunnen zijn. Waar is die maatschappelijke beweging van christenen die zich inzet voor natuur en milieu? De schepping ziet reikhalzend uit naar Gods kinderen. Naar u, naar mij.