Een paar weken geleden stelde VNO-NCW voorman Bernard Wientjes in een lezing voor om een kiesdrempel van  zo’n 5 % in te stellen. Het zou de versnippering in de politiek tegengaan en meer stabiliteit kunnen brengen. Daarnaast had hij nog een paar andere aanbevelingen. Een daarvan was dat na een val van een kabinet verkiezingen geen automatisme zou moeten zijn, maar dat eerst gekeken moet worden naar een nieuwe formatie. Dit komt zelfs uit het verkiezingsprogramma van een partij onder de 5% norm, meneer Wientjes, de ChristenUnie. Alleen daarom al zou hij de constructieve inbreng van de ChristenUnie moeten koesteren.

Maar Wientjes doet zo ook geen recht aan een half miljoen kiezers (SGP en CU) die het bestaansrecht van Christelijke politieke partijen van harte onderschrijven. Die kiezers vinden het de moeite waard dat er in de politiek een onbevangen, uitgesproken Christelijk geluid klinkt. Hun geloof een stem willen geven. Dat alleen al is de moeite waard ook al is er schijnbaar weinig invloed. Ze willen aan politici hun stem  geven die in hun politieke handelen willen putten uit dezelfde bron als waaruit zij zelf hun leven vorm geven.

In de week waarin Wientjes z’n oproep deed dronk ik een kop koffie met een journalist. We hadden het over allerlei perikelen in het nieuws totdat hij over de ChristenUnie begon. Vooruitziend op de gemeenteraadsverkiezingen had hij een analyse gemaakt over de kwaliteiten van de lokale politici. Het viel hem op dat juist ChristenUnie politici het zo goed deden. Ik vroeg hem wat hem dan zoal aan wapenfeiten opviel. Wat hij vertelde verbaasde mij, maar toch ook weer niet. Het ging niet om uitzonderlijke plannen of opvallende acties. Natuurlijk, die waren er wel, maar dat was niet het eerste wat opviel. Hij gaf aan dat hem vooral opviel dat ChristenUnie politici betrouwbaar waren. Rustig en stabiel. En echt voor de inhoud gaan. En verbinden. Met heldere standpunten.

Toen hij uitgesproken was vroeg hij mij wat ik daarvan vond. Ik vroeg hem wat hij daar zelf voor gedachten bij had. Hij gaf aan dat, hoewel hij er zelf niets aan deed, het misschien wel iets met het geloof te maken had.  Ik herken dat. En niet alleen van CU politici maar van Christenen in z’n algemeenheid. Want Christenen leven vanuit het herstel wat 2000 jaar geleden is gebracht. En ze zijn onderweg. Naar definitief herstel! Je zou het ook zo kunnen zeggen: ze zijn burgers van een hemels koninkrijk. Dat maakt dat Christenen enerzijds relaxed in dit leven staan. Onbevangen. Het hangt er allemaal niet zo vanaf. We hebben immers nog een eeuwigheid om te ontdekken. Zo laten ze zien WIE ze zijn.

En als je leeft vanuit herstel wil je graag van dat herstel doorgeven. Christus bracht herstel in gebroken levens, bij ziekte, in geschonden relaties. Zo willen Christenen ook nu al iets van dat herstel doorgeven aan de samenleving.

Anderen doen dat in organisaties als:

Leger des Heils: mensen die afgeschreven zijn door de samenleving worden begeleid om weer een bestaan op te bouwen. Ruim 30.000 hulpvragen per jaar

Via Dorcas waar ondernemers tijd en geld steken in projecten in bijvoorbeeld Afrika. En daar ook zelf aan de slag gaan.

Compassion: duizenden kansarme kinderen krijgen "ineens"zicht op een structurele toekomst voor hen en hun familie. Wat een herstel voor kinderen, families, dorpen, steden en landen

of in hun eigen straat of dorp.

Wij zijn geen maatschappelijke organisatie maar een politieke partij zult u zeggen. Terecht. Daarom doen Christenunie politici dat op hun manier op hun plek. In de raad, de staten, de kamers en ook in het Europees parlement. Als bondgenoot. We vertellen graag over het herstel wat gebracht is. Door te getuigen van de hoopvolle toekomst die er is. Door te laten zien welke heilzame werking uitgaat van een leven zoals God het heeft bedoeld.

Vaak wordt van christelijke partijen gezegd dat ze getuigen vanuit de marge van de politiek. En soms lijkt dat misschien zo. Maar Christenen die hun opdracht serieus nemen blijven niet aan de kant staan. Ze geven hun geloof een stem. Ze zoeken de confrontatie op om te vertellen van herstel. Maar ook herstel te dóen. Zoals jeremia dat al schreef aan de ballingen in Babel: Bid tot de HEER voor de stad waarheen ik jullie weggevoerd heb en zet je in voor haar bloei, want de bloei van de stad is ook jullie bloei.

Daar hoort bij dat we verantwoordelijkheid nemen waar dat kan. Waar we kansen zien om wat geschonden is te herstellen. Niet weglopen voor lastige beslissingen. Toen de kabinetsvoornemens op Prinsjesdag bekend werden mochten we niet aan de zijlijn blijven staan. Dan past het juist een partij van Christenen om herstel te brengen en recht te doen. Dat hebben jullie in Den Haag goed gezien. En samen hebben jullie die verantwoordelijkheid genomen. En ik breng hierbij graag de grote dankbaarheid die ik overal in het land opvang voor het behaalde resultaat over aan jullie. Van gezinnen, nabestaanden, mensen in de regio die hun baan al zagen verdampen. Maar ook van ons, zoals we hier bijeen zijn. Arie, Carola en de rest van de fractie: bedankt! En ga zo door!

Door jullie optreden is de politieke situatie gestabiliseerd. Ja meneer Wientjes, het zijn juist de kleinere partijen die u aan een stabieler landsbestuur hebben geholpen. Die constructieve, verbindende en betrouwbare opstelling verdwijnt met uw plannen.

En beste mensen, het kan u niet zijn ontgaan. Bij de onderhandelingen over dit akkoord had de ChristenUnie een helder profiel. Met keuzes voor onderwerpen die werden herkend. En door daar, ook in moeilijke momenten, aan vast te houden, werd de inzet gezegend met een mooi resultaat. 

Want dat is ook ChristenUnie. Niet alleen laten zien WIE je bent. Maar ook zeggen WAT je wilt en DOEN wat je zegt.

En zo kwamen in een week twee gesprekken, Wientjes en De Journalist mooi bij elkaar. Waarbij de journalist mij vertelde waarom Wientjes vooral niet gelijk had. De ChristenUnie heeft laten zien van grote waarde en invloed te zijn in ons politieke bestel.

De gemeenteraadsverkiezingen van 2014 werpen hun schaduw reeds vooruit.

De afgelopen periode heb ik velen van u ontmoet. Mij trof op al die kiesverenigingen het vele werk wat wordt verzet. Lijsten worden samengesteld. Verkiezingsprogramma’s geschreven en campagneplannen bedacht. Het is fijn om te zien hoeveel rijkdom er is in onze partij.

U staat voor een periode van campagnevoeren en misschien zelfs college onderhandelingen. Maak daarin heldere keuzes. Laat allereerst zien WIE u bent. Navolgers van Christus. Die kiezen voor inhoud en niet voor populisme, voor verbinden in plaats van polariseren, stabiel en betrouwbaar.

Maar ook met uitgesproken standpunten zeggen WAT u wilt. Herkenbaar en eenduidig! Kies liever drie speerpunten waar u echt voor gaat dan dat u in breedte onzichtbaar wordt. En hou daarbij het herstel voor ogen. Dat kan betekenen dat u keuzes maakt waarvoor u misschien niet grote massa’s kiezers op de been krijgt. Maar die in mensenlevens het verschil kunnen maken. Uitgesproken Christelijk. Waarbij niet het “nooit genoeg” en de “economie van het meer” ons leidt, zoals Gert aangaf, maar het “goede te zoeken” voor de stad. Voor onze omgeving. Nationaal en internationaal. Recht doen aan iedereen.

En ga, wanneer u de kans krijgt, daarbij verantwoordelijkheid niet uit de weg. Maar DOE wat u zegt en probeer speerpunten te verzilveren. Zichtbaar en herkenbaar. Geloof een stem geven.

Wientjes heeft zijn norm bekend gemaakt. Het moet toch mogelijk zijn om met een goeie campagne meer mensen aan ons te binden. Ik introduceer vandaag de Slob norm:

 S-L-O-B: Strijdvaardig, Luisterend, Onderscheidend en Betrokken

Laten we die norm hanteren bij keuzes die we maken in de campagne.

Dat vraagt doorzettingsvermogen, creativiteit en vooral Gods zegen. Die wens ik u voor de komende periode van harte toe.