Aan het begin van de ochtend klonk kritiek in de zaal dat het er koud was. Zou het aan de techniek hebben gelegen of brengt het gesprek over het zelfgekozen levenseinde vanzelf een bepaalde kilheid met zich mee?

Na afloop van de middagpauze ben ik weer naar huis gegaan om een deel van de ‘gezinslogistiek’ voor m’n rekening te nemen. Bij de uitgang van de Jaarbeurs kwam ik nog twee jonge vrouwen tegen die werkzaam waren bij 113online, anonieme hulpverlening aan mensen met suïcideneigingen. Ze hadden mijn verhaal gewaardeerd, omdat hun inzet er ook op gericht is om mensen met een doodsverlangen toch vooral aan de kant van het leven te houden. Mooi gezegd: aan de kant van het leven houden! Zo ben ik naar het station gelopen, aan de kant van het leven en heb mijn jongste van drumles gehaald. Mijn jongste leeft ook heel nadrukkelijk aan ‘de kant van het leven’ en had genoten van school en van het drummen.

‘Wat heb jij vanmorgen eigenlijk gedaan?’ vroeg hij toen we thuis waren.

‘Ik heb een soort spreekbeurt gehouden,’ antwoordde ik.

‘Waarover?’

‘Over euthanasie’

‘Wat is dat?’

‘Dat mensen niet verder willen leven, maar dood willen.’

‘Dat mensen dood willen? Dat is super apart.’

Super apart. Laten we het daar maar op houden.

Dat het leven soms zwaar kan vallen, begrijp ik, maar ik weiger het zelfgekozen levenseinde als een bevredigend antwoord te aanvaarden.

Ik heb warme chocolademelk gemaakt. Mijn jongste vertelde dat hij vandaag nog een regenboog had gezien. ‘Jij ook mam?’ Nee, bij de NVVE had ik geen hoopgevende regenboog gezien. Maar ik had het na dit boeiende gesprek en de warme chocolademelk inmiddels wel weer warm gekregen..