Iedere asielzoeker kost Nederland gemiddeld 200 euro per dag. Volgens het Kamerlid is dit onnodig omdat er genoeg werk voor deze groep is om in hun eigen onderhoud te voorzien: “Er is zoveel werk wat gedaan kan worden bijvoorbeeld in onze verpleeg- en verzorgingshuizen, er zijn jaarlijks duizenden seizoenarbeiders die uit het buitenland geworven worden, tienduizenden onvervulde vacatures, terwijl er 15.000 asielzoekers duimen zitten te draaien.”

Zonder bureaucratische rompslomp
Samen met de vakbonden en de werkgevers kan een plan gemaakt worden om asielzoekers aan werk te helpen, zonder dat dit uiteraard automatisch hun het recht geeft om in Nederland te blijven. “Nu zijn er voor de werkgevers teveel belemmeringen om hen in dienst te nemen: Ze moeten een tewerkstellingsvergunning aanvragen en vinden 24 weken die asielzoekers nu mogen werken, vaak te kort. Dus laat asielzoekers zonder bureaucratische rompslomp voor werkgevers en zonder tijdslimiet aan de slag gaan. Uiteraard moeten asielzoekers wel minimaal 3 maanden in de procedure zitten en mogen ze niet zijn uitgeprocedeerd, want dan worden ze geacht terug te gaan naar hun thuisland.”

Een uitzichtloze situatie
Uit onderzoek blijkt dat naast de trauma’s die asielzoekers in hun land van herkomst hebben opgelopen de lange wachttijden en het verbod om te werken een groot aandeel hebben in de psychische problemen van asielzoekers. “De vergaande gevolgen hiervan kunnen we terugzien in het grote aandeel zelfmoorden onder asielzoekers. Onlangs pleegde een asielzoeker uit Echt zelfmoord en daarvoor stak de Iraanse Kambiz Roustayi zichzelf in brand op de dam in Amsterdam. Beide verschrikkelijke voorbeelden van de uitzichtloze situatie die velen van hen hebben. Waarom laten we hen niet werken? Het is niet gezegd dat alle psychische problemen verdwijnen als opvangcentra meer mogelijkheden bieden voor een zinvolle tijdsbesteding, maar het zal wel het gevoel van eigenwaarde, zelfredzaamheid en de kans op een geslaagde integratie vergroten. Daarmee zullen de klachten van depressie en angst hoogstwaarschijnlijk wel verminderen.”, aldus Voordewind.
 
“Ik wil niets liever dan iets terug doen voor Nederland”
Voordewind proeft een verlangen bij asielzoekers om in hun eigen onderhoud te kunnen voorzien: “Laatst sprak een asielzoeker me aan en zei dat hij niets liever wilde dan iets terug te doen voor Nederland omdat hij zo dankbaar was dat Nederland hem en zijn gezin had opgevangen na de vervolging die hij in zijn eigen land had moeten meemaken. Nu zat hij maar niets te doen en hij voelde zich schuldig dat hij niet zelf in het onderhoud van zijn gezin kon voldoen, maar zijn hand op moest houden. Dat maakte hem droevig.”