Betalen voor lichaamsmateriaal is in strijd met onze wet en moraal. Maar tientallen Nederlanders halen in het buitenland wat hier verboden is. Vaak gebeurt dat in illegale sfeer. Nancy Scheper-Hughes, hoogleraar aan de universiteit van Californie, zegt: ‘Levende nierdonoren zijn de bloeddiamanten van de wereldwijde transplantatiemarkt.’ Een andere sterke uitspraak waar ik het van harte mee eens ben is: ‘Commercieel draagmoederschap is een vorm van moderne slavernij.’

Staatssecretaris Teeven wil de wetgeving niet meteen aanscherpen en overweegt commercieel draagmoederschap te reguleren. Ik ben daar geen voorstander van. Betaling voor lichaamsmateriaal en draagmoederschap druist in tegen de menselijke waardigheid, doordat het lichaam en daarvan afgescheiden lichaamsmateriaal worden verlaagd tot een zaak en verhandelbaar product. Bij draagmoederschap wordt een vrouw slechts technisch gebruikt. Tegelijk gaat het ongeboren kind wel een fysiologische relatie aan met de draagmoeder.

Ik geef Rene Hoksbergen, emeritus hoogleraar adoptie graag gelijk als hij zegt dat dit indruist tegen het VN-verdrag voor de rechten van het kind. Kinderen hebben het recht hun ouders te kennen. Hij wijst op het risico van een identiteitscrisis van zo geboren kinderen. Ze voelen zich een marktproduct.

Ondertussen laait de discussie over orgaandonatie ook weer op en de vraag of het donorregistratiesysteem moet worden veranderd. Donderdag vergaderen we erover met de vaste Kamercommissie van Volksgezondheid (VWS).

‘Van wie is het lichaam?’ is ten diepste het onderliggende vraagstuk. De ChristenUnie gaat uit van het leven en lichaam als geschenk van God. Hoe om te gaan met het lichaam als geschenk van God wordt verschillend beleefd? De een ziet vanuit deze optiek orgaandonatie als vorm van naastenliefde. De ander is van mening dat vanuit deze optiek het niet aan de mens is om tot een keuze rondom orgaandonatie over te gaan. Bij het kiezen van een donorregistratiesysteem moet als uitgangspunt gelden dat het al dan niet zijn van donor in de eerste plaats een zaak is van burgers onderling. Burgers zijn niet van de staat. Burgers staan in een relatie tot elkaar. Dat heeft tot gevolg dat nooit sprake kan en mag zijn van een dwingende keuze, opgelegd van overheidswege.

Ik hoop wel dat mensen doordrongen zijn van de nood van al die mensen die op een wachtlijst staan, in afwachting van een donororgaan. De keuze om donor te worden moet vrijwillig zijn, maar niet vrijblijvend.

Esmé Wiegman van Meppelen-Scheppink

Tweede Kamerlid

ps: U kunt hieronder een reactie plaatsen. Deze wordt automatisch doorgestuurd naar Esmé Wiegman.