Brandon zou zelf niet ingestemd hebben met het verspreiden en uitzenden van de beelden. Is het dan vreemd als ik vraagtekens zet bij de enorme dynamiek tussen pers en politiek die deze beelden hebben opgeroepen? Collega’s dachten dat ik de persvrijheid aan banden wilde leggen. Ter geruststelling: dat is niet het geval. Maar enig debat over welke verantwoordelijkheden je hebt en neemt bij het uitzenden van een dergelijke reportage en het debatteren daarover lijkt me toch wel terecht! Het deed me goed om in het Nederlands Dagblad en Trouw te zien dat deze handschoen is opgepakt. Ik blijf met het nare gevoel zitten dat na de uitzending van de reportage verschillende mensen met de nasleep zitten die de zorg voor Brandon, maar ook voor al die anderen in vergelijkbare situaties niet direct ten goede komen. Hoe zou het nu met Brandon zelf zijn, na alles wat hij vorige week heeft meegemaakt? Heeft zijn moeder ook voldoende beseft wat ze over zich heen zou krijgen aan media-aandacht? Is er voldoende nazorg voor haar en andere betrokkenen?

Natuurlijk is het goed dat er opnieuw gekeken wordt door experts wat het beste zou zijn voor Brandon. Mijn vragen waren daar vorige week ook op gericht. Gebrek aan geld mag nooit het argument zijn. Belangrijk is vooral dat er een cultureel van onderling vertrouwen en openheid ontstaat. Soms kan media-aandacht daar aan meewerken. Soms is juist ook het omgekeerde het geval. Uit angst voor verkeerde beeldvorming kunnen mensen en instellingen nog geslotener worden. Voor mensen die zorg verlenen kan het nog lastiger worden om dat vol vertrouwen en gemotiveerd te doen.

Gisteren sprak na afloop van de kerkdienst iemand mij aan. Ze had even overwogen om mij deze week te bellen. ‘Ik werk op ‘s Heerenloo’ en ze keek me veelbetekenend aan. ‘Dat zegt jou natuurlijk genoeg.’ Ze was zelf niet betrokken bij de zorg voor Brandon, maar ze voelde zich erg gefrustreerd en onbegrepen. Ze kende de zorgverleners van Brandon goed.

Begrip, daar komt het op aan. De situatie van Brandon laat zien dat dat heel veel vraagt van heel veel mensen, vanuit heel veel verschillende invalshoeken.

Het liedje van Phil Collins ‘Both sides of the story’ schoot afgelopen week door m’n hoofd: ‘Though we might hate to admit it, there are always two sides to every story…’

Ik ga de nieuwe week in met:

And the lights are all on, the world is watching now
People looking for truth, we must not fail them nowBe sure, before we close our eyes
Don’t walk away from here
‘til you see both sides