Dat overkwam mij afgelopen zaterdag. Ik was uitgenodigd op een conferentie georganiseerd door de Vereniging van Pinkster- en Evangelische gemeenten (VPE). De conferentie was bedoeld om voorgangers die voorgaan in een multiculturele kerk een hart onder de riem te steken. Zij zijn niet zo lang in Nederland en doen hun best om in te voegen in de Nederlandse samenleving. Dikwijls worden zij geconfronteerd met complexe problemen bij gemeenteleden, die vaak niet in verhouding staan tot andere kerken en christelijke gemeenten. Met weinig financiële middelen en veel creativiteit proberen zij als goede herders voor de schapen, te zoeken naar oplossingen. Dat is niet altijd even makkelijk. Naast pastorale activiteiten, zijn er ook maatschappelijke activiteiten die zij doen zoals: daklozenopvang, tienermoederopvang, voedselbanken, inburgeringcursus en schuldhulp. Echter lopen de gemeenteleiders er vaak tegenaan dat zij niet over een permanente huisvesting kunnen beschikken om erediensten te houden. Veel tijd en energie gaat zitten in het telkens verhuizen en zoeken naar een geschikte locatie. Resultaten van een onderzoek naar het maatschappelijk rendement van kerken zowel in Rotterdam als Den Haag laten zien dat kerken, waaronder multiculturele kerken, de overheid jaarlijks miljoenen euro’s besparen. Vandaar ook een conferentie van waardering, om hen te bemoedigen door te gaan met het brengen van het Evangelie en met het voorzien in noden van de kwetsbaren in de samenleving.

Ik was gevraagd om als christelijke politica ook bemoedigende en waarderende woorden te spreken tegen deze groep. Dat liet ik mij geen twee keer zeggen, vooral omdat ik wist dat deze groep nog veraf staat van de politiek. Mij was via email bericht, dat ik werd uitgenodigd een toespraak te houden van 5 á 7 minuten. Dus had ik netjes een toespraak voorbereid en reed naar Amsterdam. Onder het autorijden dacht ik plotseling: ‘He, als het congres maar niet in het Engels is' - want de titel van het congres was in het Engels. 'Maar nee, dat zal wel niet’. Gedurende het verloop van de conferentie bleek echter dat er uitsluitend Engels werd gesproken, zonder vertaling in het Nederlands. Ik vroeg daarop aan de gastvrouw of er alleen Engels werd gesproken. ,,Ja, dat is wel de bedoeling''. ,,Oh, maar ik heb mijn toespraak voorbereid in het Engels...'' ,,Dat is geen probleem, dan zal iemand u vertalen,'' was het geruststellende antwoord. 'Eigenlijk had je het kunnen weten', dacht ik. 'Want het gaat hier om verschillende nationaliteiten en sommigen zijn nog niet zo lang in Nederland. Het is eigenlijk ook een gebaar van gastvrijheid, mede gezien het bijzondere karakter van het congres.'
Nu kan ik wel redelijk Engels spreken, maar dat vraagt wel voorbereiding om goed voor de dag te komen. Als men een taal niet vaak spreekt, dan wordt de woordenschat en de grammatica minder. Stilletjes bad ik: 'Vader, in welke situatie ben ik nu weer terechtgekomen. Wilt u mij alstublieft leiden.' Ik ontving rust en vrede en stapte vrijmoedig naar voren toen ik werd uitgenodigd. In het Engels vertelde ik dat ik het een uitdaging vond om Engels te spreken, want ik was er niet op voorbereid en daarnaast was mijn toespraak in het Nederlands geschreven. ,,Geen probleem,'' hoorde ik vanuit de zaal. ,,Er is vertaling.''
Ik begon mijn toespraak in het Nederlands: ,,Voor mij is het een voorrecht om in uw midden te zijn.'' De vertaling galmde door de zaal. Alles in mij kwam plotseling in verweer. Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd: 'Het gaat om het spreken van bemoedigende en waarderende woorden. Ik wil deze broeders en zusters direct aanspreken en niet via een intermediair. Het klopt niet dat een geschreven toespraak vertaald moet worden. Ik moet dit gewoon in het Engels doen. Dit is onzinnig.' Na het laatste woord uitgesproken door de vertaalster zei ik in het Engels: ,,Ik wil het toch proberen te doen in het Engels. Het zal wel een uitdaging zijn, want ik moet eerst in mijn gedachten oplezen, vervolgens vertalen en dan uitspreken, maar ik ga ervoor.''
Vrijmoedig begon ik de aanwezigen in het Engels toe te spreken. Toen kwam ik van mijn blaadje los en sprak de aanwezigen toe hoe belangrijk het is dat zij hun stem laten horen in het maatschappelijk debat. De ChristenUnie kan het niet alleen, maar heeft ook hen nodig om een lichtend licht en een zoutend zout te zijn.
Het was gelukt. Weer heb ik beleefd hoe barmhartig en getrouw God is als wij ons overgeven in Zijn handen. Een mooie les voor de komende Tweede Kamerverkiezingen.

Cynthia Ortega-Martijn