Totalitair Rotterdam

Leefbaar Rotterdam wil niet meer dat mensen hun geloof in de openbare ruimte laten zien. Maar daarmee valt ze in haar eigen zwaard: ze legt haar secularisatiegeloof dwingend op.

door Arthur Vlaardingerbroek

Het voorstel van Leefbaar Rotterdam, om het dragen van hoofddoekjes op openbare scholen en het stadhuis te verbieden (Nederlands Dagblad 26 januari) is afgelopen dinsdag officieel gepresenteerd. Het gaat uit van twee ficties, die voorgoed uit de wereld geholpen moeten worden.

De eerste fictie is dat Nederland een seculiere staat is.

Dan moet ik Leefbaar Rotterdam teleurstellen. Velen gaan tot mijn vreugde 's zondags naar de kerk. Alleen al de kerken die opgaan in de nieuwe Protestantse Kerk in Nederland, hebben 2,2 miljoen leden. Tel daarbij nog eens de miljoenen leden van de Rooms-Katholieke Kerk. En dan nog eens het feit dat Nederland steeds meer nieuwe religies binnen onze landsgrenzen kent.

Dus ja, in Nederland wordt geloofd! En dat is maar goed ook. Zeker voor de mens, voor elkaar en bovenal tot de eer van God.

En natuurlijk heeft het geloof invloed op je leven. Dat vraagt mijn geloof zelfs van mij! Onzin, dat je het belangrijkste zou onttrekken en niet laten blijken in het maatschappelijke leven, op straat, op je werk en dus ook op het stadhuis. Het geloof geeft juist richting en kader om je positie in de maatschappij te bepalen. Onlosmakelijk zijn geloof en het maatschappelijke leven aan elkaar verbonden, anders stelt het geloof niets voor. Niets heimelijk achterwege laten en reserveren voor het private domein.

Neutraal
Een tweede fictie is, dat neutraliteit en daarmee verbonden neutrale kleding zou bestaan.

Als dat zo zou zijn, zou ik als eerste pleiten voor een algemeen verbod van Leefbaar Rotterdam Stropdassen. Er zou zich eens iemand aan kunnen storen! Dat moet niet gebeuren, dus af die das.

Een onzinnig voorstel dus, mensen te verbieden een hoofddoek te dragen wanneer ze dat uit geloofsovertuiging doen. Waar bemoeit men zich mee? Schokkend is het te constateren dat Leefbaar Rotterdam kennelijk niet weet wat zij met het geloof en daarmee in het verlengde met gelovigen aan moeten.

Leefbaar Rotterdam zegt, en ik citeer uit het voorstel: ,,Een openbare school behoort een school te zijn waar ieder kind en iedere leerkracht zich thuis kan voelen zonder met religieuze of politieke uitingen te worden geconfronteerd.'' Alsof contact met gelovigen ervoor zou zorgen dat je je niet meer thuis voelt.

Maar stel je eens voor dat gelovige ouders ervoor kiezen hun kind op een openbare school te doen. Ja, dan worden de leraar en de medeleerlingen met geloof op school geconfronteerd. Net zoals niet-gelovige ouders kunnen kiezen voor een christelijke school voor hun kinderen. Ja, dan worden christenen met een ongelovig kind geconfronteerd.

Laat een school haar eigen beleid bepalen en laten wij de verantwoordelijkheid ook daar houden, wat een groot goed is in Nederland.

Verwaterd
Leefbaar Rotterdam wil het geloof uit de samenleving bannen of in ieder geval, dat het zo'n verwaterde vorm aanneemt dat het niets meer voorstelt, zo blijkt uit het voorstel: ,,Wij zouden graag willen zien dat de aanhangers van alle religies kiezen voor een moderne, 'geseculariseerde' beleving van hun geloof. En - er is geen reden om het niet duidelijk te stellen - met name zouden wij graag zien dat de (Rotterdamse) islam door een versneld proces van verlichting gaat.''

Waar bemoeit men zich mee? Hiermee doorbreekt de partij de scheiding tussen kerk en staat. Ik zeg toch ook niet tegen hen: Neem die boekjes van Fortuyn maar niet zo serieus en gooi water bij de wijn als het om uw grondslag gaat.

Tijden heb ik gezocht naar de diepere overtuiging van Leefbaar Rotterdam en die komt nu wel heel pijnlijk aan het licht. Deze heeft grote gelijkenissen met het oude communistische Sovjetregime. Daar was het in de jaren tachtig van het vorige millennium - ja, het wordt tijd dat Leefbaar Rotterdam moderniseert - voor Sovjetkinderen verboden op school een kruisje te dragen.

Zo'n totalitair atheïstisch regime wil ik niet. Wij winnen er namelijk niets bij. Veel godsdiensten schrijven gelovigen een levensstijl voor waarbij uitingen horen. Voor Leefbaar Rotterdam mag dat barbaars zijn, voor hen is het volkomen gewoon en natuurlijk. Ongepast is het te zeggen dat je wel gelovig mag zijn, maar dat je er op school of op het stadhuis niet over mag praten.

En waarom? Alleen omdat iemand zich er aan kan storen? Dan moeten wij allemaal maar weer in een ouderwets schooluniform gaan lopen en dit overal dragen, want aan iets anders kan iemand zich storen. Weg dus met dit voorstel.

Tot slot wil ik Leefbaar Rotterdam waarschuwen voor haar eigen valkuil. Zij hangt de religie van de secularisatie aan. En daarbij legt ze anderen haar secularisatiegeloof dwingend op. Dat zou één andere religie in de wereld eens moeten proberen. Dan staat Leefbaar Rotterdam op haar achterste benen. Ze is in haar eigen valkuil gestapt. Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in.

Arthur Vlaardingerbroek is fractievoorzitter van de ChristenUnie-SGP in de Rotterdamse gemeenteraad. Dit opinie-artikel is geschreven op persoonlijke titel.