Ik kwam bij de FHI-branchebedrijven enthousiaste techneuten tegen, die heel veel plezier hebben in hun werk. Maar bij geen van de vier bedrijven heb ik vrouwen gezien! Nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik keer op keer naar de aanwezigheid van vrouwelijke ingenieurs. Iedere keer kreeg ik te horen dat er amper vrouwen te vinden zijn die geïnteresseerd zijn in de techniek en/of technologie. Waar zou dat door komen? Denken meiden misschien nog steeds dat techniek en technologie echt mannenwerk is?

‘Techneuten gezocht’ sprak niet tot mijn verbeelding als jong meisje. Waarom nu wel? Omdat ik een kans zie die wij als samenleving kunnen benutten. Hoewel we in recessie zitten, kunnen deze bedrijven moeilijk aan gekwalificeerd personeel komen. Dit is een punt van zorg en daarom heeft de ChristenUnie gepleit voor een Taskforce Onderwijs en Arbeid (TOA). Doel van de TOA is om talenten, onderwijs en vacatures bij elkaar te brengen. Om deze uitdaging het hoofd te kunnen bieden, is regionale samenwerking tussen scholen en bedrijfsleven onontbeerlijk.

Het blijkt dat er ook behoefte is aan projecten op landelijk niveau. Daar moeten wij in Den Haag aandacht aan schenken. Daarnaast lukt het de TOA nog niet om een kweekvijver te creëren van talentvolle studenten voor technische beroepen op HBO/WO-niveau. De uitstroom van studenten die bijvoorbeeld civiele techniek hebben gestudeerd is onvoldoende. Veel vacatures worden opgevuld met buitenlandse studenten en kenniswerkers. Deze managers zijn erg blij met de huidige kenniswerkersregeling.

Hoewel begrijpelijk, is het wel een rare gewaarwording dat enerzijds de werkeloosheid oploopt en anderzijds er kenniswerkers uit het buitenland aangetrokken moeten worden. Een prangende vraag is daarom: op welke manier kunnen jongeren gestimuleerd worden om te kiezen voor een technisch beroep of een baan in de technologie? Vaak worden jongeren gestimuleerd doordat technici uit de praktijk, gastlessen op school gaan geven. Hun enthousiasme dragen zij op deze manier over op de jongeren. In ieder geval was mijn boodschap: ga scholen bezoeken en spreek over dit boeiende vakgebied. Juist op het moment dat leerlingen nog een studiekeus moeten maken, hebben zij enthousiaste rolmodellen nodig uit sectoren waar zij een ‘negatief’ beeld over hebben en die dringend behoefte hebben aan arbeidskrachten.

Naast de mismatch tussen vacatures en werkzoekenden, was ik uiteraard ook geïnteresseerd in de ontwikkelingen op het gebied van de nanotechnologie. Het deed mij deugd om van deze managers te horen dat zij de ontwikkelingen volgen, maar eerst willen weten of er eventuele veiligheid- en gezondheidsrisico’s zijn.

Iets anders wat mij ook opviel is, dat deze bedrijven amper in financiële problemen zijn gekomen door verlies in omzet. Een en ander heeft te maken met het feit dat er geen vreemd vermogen in het bedrijf zit. Dus ook geen problemen met banken die weigeren om een overbruggingskrediet te geven of die eenzijdig een kredietovereenkomst opzegden. Iets om verder over na te denken!

Alles bij elkaar was ik onder de indruk van wat ik zag en hoorde. Stilletjes vond ik het jammer nooit een technische studie te hebben overwogen. En ik werd wederom bepaald bij de grootheid van God. Juist doordat ik heb gezien waartoe de mens in staat is op het gebied van technologie. Een ding blijft voorop staan, namelijk dat wij goede rentmeesters moeten zijn van de schepping. Mijn vragen over verantwoord ondernemerschap, ketenverantwoordelijkheid en ethische codes bleven dan ook niet uit. Gelukkig waren de antwoorden bevredigend. Deze werkbezoeken hebben nuttige informatie opgeleverd die ik volgende week in de behandeling van de begroting Economische Zaken zal gebruiken.

Naast dit debat zal er ook een aantal andere belangrijke debatten plaatsvinden. Namelijk begrotingsbehandeling Wonen Wijken en Integratie en de debatten over de Winkeltijdenwet en de AOW. Drie keer raden waar ik mijn herfstreces aan besteed. Het wordt weer een enerverende week.

Cynthia Ortega-Martijn