In India komt dan ook de meeste kinderarbeid voor ter wereld. Het goede nieuws is dat India er hard aan werkt om kinderarbeid uit te bannen en elk kind naar school te laten gaan. Het onderwijs is dan ook gratis. De praktijk is echter weerbarstig. Samen met mijn medewerker spreek ik mensen van het Ministerie van Arbeid en Onderwijs en van de overheidscommissie ter bescherming van kinderrechten. In de gevaarlijke beroepen wordt het toezicht op kinderarbeid steeds scherper, maar in de landbouw is dat veel moeilijker. Daar is kinderarbeid ook nog niet verboden, maar stelt de overheid wel voorwaarden aan kinderwerk. Zij mogen niet met pesticiden werken en op machines en tractoren. De overheid maakt het ook voor deze kinderen aantrekkelijk om wel naar school te gaan door onder meer één warme maaltijd aan te bieden op school en overbruggingsonderwijs voor late instromers.

We spreken ook met Shell, dat al 15 jaar in India werkt. Zij vertellen ons hoe zij maatschappelijk verantwoord werken door milieuvervuiling te voorkomen, allerlei veiligheidsmaatregelen nemen. Voordat een fabriek wordt gebouwd, overleggen zij met de lokale gemeenschap, geven vakonderwijs en huren bij de pompstations ook gehandicapt personeel in. Ook vragen ze van hun toeleveranciers dat men geen gebruik mag maken van kinderarbeid. Bij grote contracten gaat dit goed, maar bij subcontracten wordt dit al lastiger, maar onmogelijk is dit niet. We spreken verder met de vakbonden en mensenrechtenorganisaties. We bespreken de voor en nadelen van keurmerken voor kinderarbeidvrije producten. Men blijkt hier enthousiast over Ikea. Na eerdere beschuldigingen, is Ikea nu actief betrokken in de strijd tegen kinderarbeid. Zij werken nu met een keurmerk ‘fair and care’ en sponsoren onder andere Unicef. Morgen reizen we door naar het zuiden om projecten van Tear, een Nederlandse hulporganisatie, te bezoeken. Eens zien wat zij doen om kinderen naar school te krijgen.