Na ons bezoek aan Atjeh zijn we inmiddels in Jakarta aangekomen. Na de relatieve rust van Banda Atjeh, het vroegere Kota Radja, is dat een hele omschakeling. Hoge kantoortorens, zesbaanswegen en onvoorstelbaar druk verkeer Hoewel... Als delegatie reizen wij met door de Nederlandse ambassade geregeld vervoer. Daar horen twee gemotoriseerde agenten bij, die vooroprijden en toeterend de weg vrijmaken. Op een weg die potdicht zit, blijkt dan opeens een vrije baan te ontstaan waarover wij, al slalommend tussen auto's, vooruitkunnen. Het levert aanvankelijk hilariteit en ook enige beschaamdheid op aan onze kant, maar niemand kijkt er vreemd van op. Dat het hectische Jakarta in feite maar een klein deel van de stad is, blijkt de volgende dag. Dan bied ik de stad namens Nederland tijdens een feestelijke ceremonie twee baggerboten aan. Om ze aan het werk te zien, gaan we naar een armer gedeelte.

Daar blijkt de noodzaak van baggeren overduidelijk: overal langs de straten zijn ‘canals', brede open riolen die vol plastic rommel liggen. Dit in combinatie met een temperatuur van rond de 35 graden levert bepaald geen aangename geur op. In deze wijk zijn regelmatig overstromingen, het water uit de open riolen komt dan gemakkelijk tot meer dan een meter hoog op de straat en in de huizen. Heel begrijpelijk dat onze boten met open armen worden ontvangen. De speciale vormgeving en techniek stelt ze in staat om zelfs het smalste kanaal onder het laagste bruggetje door te kunnen uitbaggeren. Zelfs onder een ‘brug' die twintig centimeter boven het water ligt, kan de kleinste boot nog doorvaren.

Het baggeren van de riolen levert niet alleen hygiënisch voordeel op, het vermindert ook de kans op overstromingen, doordat er minder verstoppingen optreden. De boten zijn ontworpen in samenwerking met
Indonesische experts. Bij het project hoort ook bewustmaking van de bevolking om zorgvuldiger met het afval om te gaan. Dat is een enorme opgave. In een omgeving waar zoveel rommel ligt, lijkt het onbegonnen werk om dat te veranderen, je raakt zo snel ontmoedigd. Dat ervaar ik zelf bij een bezoek aan de sloppenwijken van Jakarta. Moe en bezweet zitten wij op een bankje met een flesje water. Overal om ons heen buitengewoon vriendelijke en behulpzame Indonesiërs, het schone, frisse water is heerlijk. Maar waar laat ik nu het lege flesje? Waar ik kijk ligt rommel, dat ene flesje zal echt niets uitmaken....

Gewoon maar weggooien? Nee, ik heb het weer bij me gestoken, maar het voelde als water naar de zee dragen, figuurlijk gesproken. Het zal voor de mensen van Jakarta heel veel zelfdiscipline vragen om beter met hun afval om te gaan.

Dit was deel 2 in het dagboek dat staatssecretaris Tineke Huizinga bijhoudt voor het Nederlands Dagblad.