Het voeren van een standaard reanimatiebeleid komt de communicatie tussen artsen/verzorgers onderling en cliënten en familie niet ten goede. "Elke vorm van reanimatiebeleid vraagt om verantwoording ten opzichte van God de Schepper van het leven en ten opzichte van alle rechtstreekse betrokkenen aan wie het leven is toevertrouwd," zegt Esmé Wiegman.

Individueel moet dan ook steeds worden getoetst hoe de gezondheidssituatie is van de cliënt. Betreft het een tijdelijke opname voor revalidatie of gaat het om ernstige somatische problematiek? Het zou heel bizar zijn als een verpleeghuis patiënten die revalideren van een heupoperatie niet zou reanimeren. Het is echter ook minstens zo kwalijk als aan patiënten met ernstige somatische problematiek meer schade en lijden wordt toegebracht, dan dat er wordt opgelost door reanimatie. Ook dat is pro-life beleid. Weten wanneer er behandeld en ingegrepen moet worden, en weten wanneer zorg zich enkel moet richten op pijnbestrijding, verzorging en verlichting van lijden. Dan pas is er sprake van goede zorg.

Wiegman hoopt dat verpleeg- en verzorgingshuizen zich door de Amersfoortse casus uitgedaagd voelen om uit te blinken in een duidelijk protocol en goede communicatie over hun reanimatiebeleid.