Een tijdje geleden ben ik in Londen en Birmingham geweest en heb ik gezien hoe daar de problematiek van aandachtswijken wordt aangepakt; ook welke rol de woningcorporaties daarbij spelen. Ik was onder de indruk van de vergaande maatschappelijke betrokkenheid van de Britse corporaties. Ben dus erg benieuwd hoe Com.Wonen haar maatschappelijke rol invult.
Vorige week las ik dat de Ommense woningstichting De Veste de Staat gedagvaard heeft omdat ze haar status van corporatie wil verruilen voor die van ‘vastgoedinvesteerder met sociale doelstelling'. In hetzelfde artikel waarschuwden deskundigen dat de sociale woningmarkt door een dergelijke commercialisering zwaar onder druk zou komen te staan. Hierover heb ik verontruste mails ontvangen, dus stof om over door te praten.

Hartelijk word ik ontvangen in een stijlvol wijkkantoor, waar een klant zich op haar gemak voelt. Een gedurfd concept zonder balies, maar waarbij de veiligheid van het personeel goed is afgedekt. Allerlei onderwerpen passeren de revue: van overlastgevers, aanpak van woonfraude, het waterbedeffect, samenwerking met gemeenten, servicecontracten tot begeleiding van de huurder bij problemen. Hé, hé, eindelijk een andere visie op het probleem van aandachtswijken. Geen etnisch maar een klassenprobleem. Er moet meer diversiteit van klasse komen in de wijken, huurders moeten de mogelijkheid krijgen om wooncarrière te maken en uit de anonimiteit worden gehaald.

Verpauperen
Tijdens de lunch krijg ik informatie over het woongenot en het woonaanbod in Capelle a/d IJssel. Maar mijn prangende vraag is: hoe het mogelijk is dat bepaalde wijken - geldt trouwens niet alleen voor Capelle a/d IJssel - binnen zo korte tijd verpauperen? De antwoorden sterken me in mijn vermoeden dat er naast de concentratie van sociaal zwakkeren, ook het feit is dat sommige woningcorporaties in het verleden gewoon de boel hebben laten versloffen. En ook sommige gemeenten treft blaam. Boos ben ik hierover. Dit mag niet meer gebeuren. Visitatie zou voor woningcorporaties een verplichtend karakter moeten krijgen, en transparantie moet hoog op de politieke agenda komen.

Tijd voor een rondleiding. Mijn verontwaardiging verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik door de wijken Bospolder en Tussendijk loop. Gevoelens van nostalgie komen op. Hier liggen mijn evangelische wortels. Een vertrouwde omgeving waaraan ik fijne herinneringen bewaar. En wat een verandering! Het is alsof de wijk is herboren. Dat is dan weer de verdienste van een woningcorporatie die wil investeren, ook al is er soms sprake van rendementsverlies.

Maar er is een pijnpunt: de vennootschapsbelasting. Ik krijg mee dat de pijn eventueel verzacht kan worden door bijvoorbeeld criteria te hanteren die recht doen aan maatschappelijke investeringen. Dat neem ik mee naar mijn fractiegenoot die woordvoerder Financiën is.

Een ding is mij duidelijk geworden: goed ondernemerschap is van groot belang om het woongenot voor alle sociale klassen te garanderen, en daarvoor is een goed bestel nodig. Dit werkbezoek smaakt naar meer, voor meer inzicht. Twee heb ik er vandaag al opgedaan: de sociale huurmarkt moet behouden blijven, en prachtwijken moeten prachtwijken blijven.

(Cynthia Ortega schreef in de week van 4 augustus tot 8 augustus de weekblog politiek op Trouw.nl)