Kanti Kisoensingh (45), Priscilla Beikes (67) en Petra Franken (46) zitten in het bestuur van de bewonersraad en bemensen regelmatig vrijwillig het buurthuis in Bloemhof. Samen met de actieve buurtbewoonsters Etty de Boer (64) en Gerry Timmermans (68) vertellen ze hoe de integratie hier in Rotterdam Zuid verloopt.

"Hoe betrokken zijn de bewoners?" Kisoensingh: "Je krijgt de vaders en moeders moeilijk uit huis, ze sturen vaak alleen de kinderen. Vooral de Turkse vrouwen moeten thuisblijven, ze mogen 's avonds niet weg van hun man. Soms gaan ze twee of drie keer mee met activiteiten; als de sociaal werkster er niet bij is (zij is Turks) haken ze weer af." Ortega: "En als je ze vraagt voor het bestuur?" "Dat proberen we. We hadden een Marokkaanse man in het bestuur, maar hij had het te druk."

De Boer merkt dat privé ook: "Ik word met open armen ontvangen bij mijn allochtone buren. Maar bij mij... nee, dan komen ze niet. Dat is echt een brug te ver." Kisoensingh: "Als ze hier komen met in te vullen papieren, vragen ze ook vaak of iemand Turks spreekt." De Boer: "Ik vraag wel eens ‘waarom spreek je geen Nederlands?'. Ik merk dat de kinderen vaak wel perfect Nederlands kunnen praten, maar met hun ouders weer verder gaan in het Turks."

Analfabetisme
Beikes gaf les in de wijk en trof heel wat analfabeten. "Op het spreekuur ondertekenen veel mensen hun papieren met een x of o." Ortega: "Je bedoelt de eerste generatie?" Beikes: "Néé, ook de tweede. We organiseerden pas een spelletjesavond, dan heb je veertigers die je totaal niet begrijpen. Iets invullen met een simpel woordspelletje, dat lukt niet. Vaak haalt een tweede generatieman een vrouw uit het land van herkomst, die spreekt dan geen woord Nederlands. Dan geef ik ze les, maar als zo'n man opeens zegt: ‘Ik wil het niet meer hebben', dan is het weer afgelopen."

Soep en shoarma
Het kan ook anders, een enthousiaste Timmermans vertelt: "Afgelopen woensdag organiseerden we met drie van de twaalf werkgroepleden een spelletjesmiddag. Om vijf uur was ik versleten, maar dat was me een succes! Iedereen van de stoelen af en stoelendans doen. Fenomenaal, zoveel schik en lol als we hadden. Dat was ook zo op de straatspeeldag en daar waren ook veel moeders bij." Beikes: "Of neem het kerstfeest, met erwtensoep en shoarmabroodjes. Geweldig. We hadden speciaal een Turks liedje ingestudeerd. Een lied dat alle Turken kennen. Dat vonden ze mooi. Bijzonder, heel leuk. Jammer dat ze daarna weer afhaken. Dan kom je ze tegen op straat en dan zeggen ze schichtig gedag of ze zien je helemaal niet staan. Het was net zo leuk."
Timmermans blijft optimistisch: "Het wijkblad lag ook bijna op z'n gat. Maar je moet er gewoon praat in zetten die iedereen begrijpt en meer foto's."

Gescheiden
"Allochtonen en Nederlanders leven nog vaak gescheiden", vertelt Franken. Beikes vervolgt over een hofje waar veel Turken wonen en waar naar verluidt de niet-Turken zijn weggepest. "Op het spreekuur kwam een Somalische vrouw die daar woonde, ze zei: ‘Ik wil met de wijkagent praten, mijn kinderen kunnen niet eens buitenspelen." Timmermans: "Probeer als blank jongentje maar eens op het ‘Richard-Kraijcek-foundation-veldje te spelen, nou je wordt er gewoon afgeslagen. Mijn kleinzoon heeft een handicap, hij logeerde bij mij en kwam naar binnen met: ‘Oma wat is een kneussie?, dat zeggen ze tegen me'. Ik legde het uit. Zegt hij ‘Mag ik dan zeggen dat ze Kleremarokkanen zijn?' Nee! Dat mag je niet. Maar hij is wel de rest van de logeerweek binnen gebleven. Of dan hangen er hier vlaggetjes voor het voetbal." Franken interrumpeert: "Dat vond ik leuk, Nederlandse en Turkse vlaggen door elkaar." Timmermans: "Ja maar dan zijn de Nederlandse vlaggen opeens weg en niemand weet waar ze gebleven zijn als ik er naar vraag." Franken: "We missen hier goed opbouwwerk, daarmee kun je de mensen anders leren kijken. Sinds ik hier in het bestuur zit, denk ik ook anders. Niet dat ik vroeger een racist was, maar ik denk gewoon anders."

Een uitgebreid artikel over wonen in Bloemhof is te vinden in het zomernummer (4) van HandSchrift dat 27 juni verschijnt.

Jacolien Viveen