Uit dat onderzoek blijkt dat maar 42 procent van de professionele krachten die met kinderen werken, zo'n protocol hebben. Daarin staat hoe te handelen als ze vermoeden dat ouders hun kinderen slaan, verwaarlozen, misbruiken of intimideren. Een meldcode helpt de medewerkerzijn vermoedens te bespreken met collega's, de ouder en de kinderbescherming. Nu is het zo dat ze slechts in uitzonderlijke gevallen melding maken van hun vermoedens bij een AMK (Advies- en Meldpunt Kindermishandeling).

Onderzoek wijst uit dat men drie keer zo snel ingrijpt wanneer er wel een meldcode aanwezig is als wanneer die niet bestaat.

Rouvoet: "Tot mijn genoegen dringt het besef door dat beroepskrachten zich niet kunnen verschuilen achter hun zwijgplicht om geen melding te doen van kindermishandeling." Zo hebben artsenorganisatie KNMG en de GGZ Nederland (geestelijke gezondheidszorg) meldcodes opgesteld die voorschrijven dat men 'spreekt, tenzij' en niet 'zwijgt, tenzij'.

Opvallend is dat de medewerkers zelf zeggen dat ze vaak te lang wachten bij vermoedens van kindermishandeling. Ze noemen bureaucratie, slechte communicatie en angst om in te grijpen als redenen. "Iedereen moet er van doordrongen zijn dat het gebruik van een meldcode cruciaal is voor een effectieve aanpak van kindermishandeling", aldus Rouvoet.

Naar schatting 100.000 kinderen worden jaarlijks mishandeld door hun ouders. Dit cijfer is gebaseerd op interviews met jongeren die het huis uit zijn.

(Bron: NRC Handelsblad, 3 juni 2008  )

• Zie ook het persbericht van het Ministerie van Jeugd en Gezin