Blogs per auteur

Het is intens verdrietig als een jong kind – vaak niet ouder dan 6 jaar – bijna zal overlijden, laat staan dat dat in de laatste dagen gepaard gaat met veel pijn, veel lijden. In dat soort situaties word ik allereerst stil; want in dat verdriet past terughoudendheid. En het is ook een illusie dat de overheid zulk hevig lijden weg kan nemen. Hoe graag we ook zouden willen dat een kind geneest, bij ons kan zijn, soms is er de verdrietige gebrokenheid dat dit niet zo kan zijn. Maar ook dan geven de vertrouwde waarden uit de christelijke ethiek ons wel een richting, zoals ‘barmhartigheid’ en ‘liefdevolle zorg’.

De Onderzoeksraad voor Veiligheid heeft vandaag een stevig rapport opgeleverd. Hierbij mijn reactie:

Ik heb iets meegenomen. Deze plaat. Dit is de kerk in Loppersum. En ik kreeg deze plaat van de koster van die kerk onder voorwaarde, zei die er duidelijk bij, dat ik deze plaat op mijn kamer zou ophangen. En dat heb ik gedaan en ik laat hem hier nu ook aan heel Nederland zien, dus ik denk dat ik mijn belofte aan hem zeker heb ingelost. Maar je moet weten dat die kerk op dit moment in de steigers staat. Vanwege de aardbevingsschade.

Hoop heeft twee prachtige dochters, woede en moed. Woede over de dingen zoals ze zijn en moed om te geloven dat ze niet zo zullen blijven, zoals ze zijn. Dat zei Augustinus ooit en dat is voor mij een reden waarom ik elke dag blijf geloven in politiek van de hoop en dat is waarom ik heel graag aan de slag wil met het huiswerk van deze verkiezingen.

We staan als land voor grote uitdagingen: mensen die geen huis kunnen vinden, mensen die vroeger wel en nu nauwelijks rond kunnen komen, mensen die zich afvragen of ‘hun’ overheid er wel voor hén is, die betwijfelen of er oog is voor wat er in hun buurt, hun regio, hun provincie nodig is.

Nadat we vier jaar geleden het grootste aantal stemmen bij de Statenverkiezingen ooit haalden, hebben we alles op alles gezet om dat te evenaren. En spannend zal het nog even blijven, omdat we weten dat in de provincies het kwartje vaak net de ene of net de andere kant op kan vallen.

Er zijn weinig onderwerpen waar ik meer mails over krijg sinds ik Kamerlid ben dan over long covid. Mensen schrijven over hoe hun leven, of dat van hun kind, plots tot stilstand kwam. Over hoe werk en vriendschappen tot een minimum werden beperkt. Hoe een actief leven nu is teruggebracht tot bed en bank. En hoe ze zich in de steek gelaten voelen. Soms door hun naaste omgeving, of door zorgverleners, maar voornamelijk door de politiek.

Afgelopen zaterdag was ik – het is campagne – op de markt in mijn oude woonplaats Nunspeet. Een gesprek zal me zeker bijblijven. Ik sprak twee kinderen, we zaten samen aan tafel, een jongen en een meisje, beiden van een jaar of 11. Ze zaten samen op school, even verderop in Elspeet.
‘Kan ik later boer worden?’ vroeg de jongen, zoon van een vader die voor zijn werk veel op boerenbedrijven kwam. Hij had aan de keukentafel opgepikt dat dat inderdaad steeds meer een vraag wordt.
‘Zorgen jullie wel goed voor het bos en de dieren in het bos?’ vroeg het meisje, dat zich – zoals zoveel kinderen – begaan toonde met de natuur.