Berichten geschreven door Gert-Jan Segers

Een jonge moslim heeft op een gruwelijke manier Samuel Paty vermoord omdat die zijn leerlingen de werking van de vrijheid van meningsuiting onderwees en daarbij spotprenten van Mohammed liet zien. Vanuit de islamitische wereld kwamen woedende reacties en niet vanwege de onthoofding van Paty. Op de golven van woede was er daarna een jonge moslim bereid mensen te vermoorden in een kerk in Nice. De laatste woorden van een van hen, de jonge moeder Simone Barretto Silva, waren: ‘Zeg mijn kinderen dat ik van ze houd.’ Hartverscheurend.

Niet de vakantie van de koning, maar dít is het diep verontrustende nieuws van dit weekend. Een leraar die de vrijheid van meningsuiting uitlegt en verdedigt en daarna door een leerling die die vrijheid haat gruwelijk vermoord wordt. Dit is een slag in de al langer durende existentiële strijd om onze beschaving. Het is de strijd van vrijheid, van onze democratische rechtsstaat tegen de barbarij van het jihadisme.

Het gaat niet goed. We nemen stevige maatregelen. Er is een gedeeltelijke lockdown. En dat doen we op hoop van zegen. 

Toch vraag ik, in navolging van collega’s, om een moment van zelfreflectie. En dat doe ik niet vanaf de maan, alsof ik er helemaal geen deel aan heb. Ik doe dat vanuit grote betrokkenheid. Maar toch. Is het dan toch te laat? Toch te weinig? Is dan toch de opschaling van de testen zodanig niet goed gegaan dat we er niet klaar voor waren, voor die tweede golf? 

Voor wie niet beter weet, leek Staphorst de afgelopen dagen het epicentrum van de verspreiding van het coronavirus. Zo’n beetje heel Twitter, Facebook en ook veel gewone media oordeelden hard over een kerk in Staphorst. Berichtgeving daarover was niet eens altijd zorgvuldig, maar leidde vervolgens wel tot een nieuw besluit om het maximaal aantal bezoekers terug te brengen naar 30. Een ingrijpend, pijnlijk en ook verbazingwekkend besluit. Zeker omdat het epicentrum van de Coronocrisis helemaal niet in de kerken ligt. Integendeel. Dankzij grote zorgvuldigheid vindt maar 0,1% van de besmettingen in een religieuze bijeenkomst plaats.

De afspraken die minister Grapperhaus en vertegenwoordigers van de kerken vandaag hebben gemaakt, zijn een forse en pijnlijke ingreep in de vrijheden die kerken tot nu toe hebben gehad. We begrijpen natuurlijk dat het oplaaien van het coronavirus opnieuw van ons vraagt om verantwoordelijkheid te tonen. Maar wat mij betreft doen de afspraken geen recht aan de manier waarop het overgrote deel van de kerken zich verantwoordelijk hebben getoond in de coronacrisis en veiligheidsmaatregelen in acht hebben genomen. 

Drie vragen staan in mijn bijdrage centraal. Allereerst: wat gaat er goed? Ten tweede: wat kan er beter? En ten derde: waar maak ik me zorgen over?

Bronnie Ware was een palliatief verpleegkundige in Australië. Jarenlang heeft zij gesproken met mensen die op hun sterfbed lagen. Zij luisterde naar hun verhalen. En na een tijdje, toen ze veel verhalen had gehoord, ontdekte ze patronen in die verhalen. En ze schreef ze op. Ze noemde de zaken waar stervende mensen het meeste spijt van hadden.

Decennialang hebben we als land geprofiteerd van de gaswinning in het noorden. Maar nu we de gaskraan (terecht!) dichtdraaien, dreigen de inwoners dreigen bekaaid achter te blijven. Voor hen moeten er nieuwe perspectieven komen en dus vragen we het kabinet om een plan.