Berichten geschreven door Gert-Jan Segers

Vandaag kondigt Wopke Hoekstra aan werk te willen maken van een betere strafrechtelijke aanpak van anti-homogeweld. Het is mooi om de lijsttrekker van het CDA daarin aan onze zijde te vinden.

De situatie is zorgelijk. Ik houd mijn hart vast voor chronisch zieken die wachten op een vaccin. Voor een wijkverpleegkundige die hoopt op weinig uitval van collega’s, van personeel en voor de persoon met ernstige psychische problematiek wiens leven verslechtert. De lockdown wordt verlengd tot 2 maart. Dat begrijp ik. En tegelijkertijd is het goed nieuws dat de scholen opengaan.

Wat een jaar hebben we gehad. Het is nu bijna een jaar dat we onderweg zijn in deze coronapandemie. En als ik het een beetje goed aanvoel, en als ik een beetje om mij heen kijk, dan merk ik dat velen van jullie uitgeput raken. Moe. Moe van corona, moe van de maatregelen, moe van de discussies over de maatregelen. Je maakt je zorgen over mensen om je heen. Ouderen en jongeren die eenzaam raken. Ondernemers die bang zijn, die vrezen voor hun zaak. Redden ze het wel in deze tijd? En we zijn allemaal ook nog geschokt door de rellen de we afgelopen weekend zagen. 

Vandaag is het precies 76 jaar geleden dat Auschwitz werd bevrijd en sinds een aantal jaar is dat ook de dag waarop wereldwijd de Holocaust herdacht wordt. In Nederland herdenken we de gitzwarte geschiedenis van de genocide op de Joden vervolgens ook op zondag. Vorig jaar bood Mark Rutte op die herdenkingsdag namens de regering excuses aan voor het handelen van de Nederlandse overheid in de Tweede Wereldoorlog. Een indrukwekkend en ontroerend moment van erkenning en verzoening. Wat een pijnlijk contrast met dit jaar.

Ik heb verhalen van verschillende gedupeerde ouders gehoord en iedere keer maken ze indruk. Zoals vorige week nog, van een vrouw die in 2012, het jaar dat ik zelf Kamerlid werd, een eerste brief kreeg van de Belastingdienst. Daarna al haar bonnetjes heeft ingeleverd, verschillende keren met plastic tassen vol met bewijsmateriaal naar de Belastingdienst zelf is toegegaan. Heeft gebeld, heeft gemaild, heeft gesmeekt, en allemaal tevergeefs. Ze moest tienduizenden euro’s terugbetalen, kreeg problemen met haar woningcorporatie, is ontslagen, heeft haar werk verloren. Ze kreeg problemen met de schuldhulpverlening omdat ze was aangemerkt als fraudeur. Omdat ze de verdenking van fraude op zich gelaten, kwam ze daar niet voor in aanmerking. En ze kon zichzelf niet aanvullend verzekeren. Jarenlang kon ze niet naar de tandarts. Door de stress kreeg ze ernstige fysieke klachten.

Als de overheid niet onderworpen is aan het recht, dan is er geen verschil meer met een roversbende, schreef Augustinus ooit. De overheid kan een monster zijn. De overheid kan jarenlang en stelselmatig ouders vermalen met onmogelijke eisen, hoge terugvorderingen en beslaglegging. De overheid kan genadeloos zijn door zich doof te houden voor mensen die ten einde raad zijn. Inmiddels weten we dat onze bloedeigen Nederlandse overheid zich inderdaad heeft gedragen als een monster. En dat monster hebben wij zelf gebaard.

Soms weet je dat je een belangrijke politieke beslissing alleen maar op grond van je eigen, diepste overtuiging kunt nemen. En daarna dan samen met de fractie en de eigen bewindspersonen op grond van ook hún eigen morele kompas. Dan weet je dat je alle peilingen en politieke overwegingen zoveel mogelijk terzijde moet schuiven en moet doen waarvan je gelooft dat het echt het goede is.

Het verlengen van de lockdown is helaas noodzakelijk. Maar die verlengde lockdown is wel heel zwaar. We merken de sociale-emotionele impact. En de gevolgen zijn vooral groot voor jongeren, voor studenten, ouders met jonge kinderen. Terecht dat veel collega’s ook vragen naar de onderwijsachterstanden. Ik zou dan niet alleen willen vragen naar de onderwijsachterstanden op korte termijn maar ook naar die op lange termijn.  Wat doen we om die weg te werken en te voorkomen?