Nieuws

Hoera! Je hebt hard gewerkt, je vakken gehaald en je mag je handtekening onder een diploma zetten. Erkenning voor je inzet, klaar voor de toekomst.

Elke leerling krijgt na zijn of haar opleiding een diploma. Behalve als je op het praktijkonderwijs zit. Ik vond dat onterecht en daarom schreven we in het Regeerakkoord van 2017: “Praktijkonderwijs is een afzonderlijke en volwaardige schoolsoort. Dit wordt tot uitdrukking gebracht doordat steeds meer leerlingen na afronding een tastbaar bewijs krijgen van hetgeen ze hebben geleerd.” Iedere dag werken zo’n 30.000 ‘PrO-leerlingen’ op hun eigen manier aan hun eigen toekomst. Zij verdienen een diploma. Zij verdienen erkenning.

Machteloos voel je je. De belastingdienst zet je toeslag stop en je weet niet wat je daar tegen kunt doen. Geld om een advocaat in te huren heb je niet. Op een sociaal advocaat, die je helpt tegen een lager tarief, heb je geen recht. De overheid vindt namelijk dat je dit probleem zelf moet oplossen. Je kunt geen kant meer op. 

Of je wilt of niet, deze weken worden we allemaal bepaald bij het belang – en de ingewikkeldheid – van medische ethiek. Want wat is eigenlijk ‘goede zorg’, als de zorg het niet meer aan kan?

Soms kan het ongemakkelijk voelen, omdat je ineens in de belangstelling staat. Een compliment aanvaarden is zo makkelijk nog niet. Maar dat geldt ook voor een complimentje geven. Misschien komt dat door onze calvinistische volksaard?

Goed dat het kabinet in deze zware tijd opnieuw een massief steunpakket presenteert voor de economie en werkgelegenheid. Veel bedrijven zijn door hun buffers heen en moeten nog door deze periode heen geholpen worden. Op deze manier houden we zoveel mogelijk bedrijven overeind en blijven zoveel mogelijk banen behouden. Het is mooi dat hier nu ook uitdrukkelijk kleine ondernemers en starters in worden meegenomen. Dit geeft perspectief voor ondernemers, werknemers en hun gezinnen in deze zware lockdown.

Er zijn dalende besmettingscijfers, maar we kunnen ons daar zeker niet mee rijk rekenen. Verschillende mutanten van het virus grijpen onvoorspelbaar om zich heen.

Ik heb verhalen van verschillende gedupeerde ouders gehoord en iedere keer maken ze indruk. Zoals vorige week nog, van een vrouw die in 2012, het jaar dat ik zelf Kamerlid werd, een eerste brief kreeg van de Belastingdienst. Daarna al haar bonnetjes heeft ingeleverd, verschillende keren met plastic tassen vol met bewijsmateriaal naar de Belastingdienst zelf is toegegaan. Heeft gebeld, heeft gemaild, heeft gesmeekt, en allemaal tevergeefs. Ze moest tienduizenden euro’s terugbetalen, kreeg problemen met haar woningcorporatie, is ontslagen, heeft haar werk verloren. Ze kreeg problemen met de schuldhulpverlening omdat ze was aangemerkt als fraudeur. Omdat ze de verdenking van fraude op zich gelaten, kwam ze daar niet voor in aanmerking. En ze kon zichzelf niet aanvullend verzekeren. Jarenlang kon ze niet naar de tandarts. Door de stress kreeg ze ernstige fysieke klachten.

Vandaag werd meer bekend over de definitieve uitwerking van de afspraken die zijn gemaakt om veiligheid te bieden aan de kwetsbare vluchtelingen. Ik heb hier gemengde gevoelens over.