Hieronder de volledige tekst van Slob's nieuwjaarsspeech, waarover onder anderen het Nederlands Dagblad vandaag bericht:

,,Beste ChristenUnie-vrienden en vriendinnen,

Fijn dat we elkaar vanmiddag tijdens deze nieuwjaarsreceptie op het partijbureau kunnen ontmoeten. Op de verjaardag van André Rouvoet - wat een timing. Het jaar 2010 is inmiddels haar vierde dag in gegaan. Wat zal dit jaar ons politiek gaan brengen?

Laat ik beginnen met te zeggen dat we 2010 goed starten, door in de allereerste maand van het jaar als ChristenUnie ons tienjarig jubileum te vieren. De voorbereidingen daarvoor zijn in volle gang. Ik verheug me op ons jubileumfeest, 30 januari a.s. in het Beatrixtheater in Utrecht. We mogen dan als ChristenUnie onze zegeningen tellen én ook stil staan bij het unieke van een ChristenUnie: broers en zussen in het geloof die ook op het publieke terrein Jezus Christus willen navolgen. Ik hoop dat we dit nooit als een vanzelfsprekendheid zullen ervaren. Want dat is het niet en mag het ook nooit worden. Geweldig dat we in Nederland als christenen ons in de ChristenUnie politiek hebben kunnen verenigen om vanuit ons geloof invloed uit te oefenen op het bestuur van ons land en de samenleving. Om, zoals onze Unieverklaring zo mooi aangeeft, 'gelovig luisterend naar het Woord van God en met een open oog voor de werkelijkheid te zoeken naar Zijn wil'. Ons daarbij ook te laten aansporen door Gods opdracht om Hem lief te hebben en ook onze medemensen.

We hebben het nodig dat we deze missie van de ChristenUnie naar elkaar toe levend houden en ook dat we voortdurend op die manier naar elkaar en het functioneren van de ChristenUnie kijken. Zeker nu we in veel opzichten een politiek zwaar en onzeker jaar zijn ingegaan. Want dat zal het jaar 2010 zijn. Wat zullen de gemeenteraadsverkiezingen ons gaan brengen? Hoe zal de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen verlopen? Wat gaat er met velen van ons persoonlijk gebeuren? Tijden van naderende verkiezingen zijn ook in dat op zicht onzekere tijden. Ik kan uit eigen ervaring spreken.

Er zal dit jaar veel van ons gevraagd worden. Van de mensen op het partijbureau, van de Tweede en Eerste Kamerfractie (zowel de Kamerleden als onze medewerkers), van onze bewindspersonen en hun politiek assistenten, van onze lokale en provinciale bestuurders. Van iedereen binnen de ChristenUnie op de plaats waar hij of zij gesteld is. De druk op de ChristenUnie zal in het komende jaar groter worden. Het zal er voor ons op aankomen. Met de verkiezingsleus 'Stabiel, betrokken, ChristenUnie' hebben we willen uitdrukken wie en wat we willen zijn. Dat zal wel voortdurend waargemaakt moeten worden. En dat kan alleen maar als onze basis sterk en stabiel is.

Het mag niet alleen bij woorden blijven. Dat past ook niet bij de ChristenUnie. Zowel lokaal, provinciaal als landelijk loopt de ChristenUnie daarom niet weg voor het nemen van verantwoordelijkheid. Ook niet in moeilijke tijden. We zullen wel onze achterban daarin mee moeten nemen. Bijvoorbeeld als het gaat om de meerwaarde van de ChristenUnie in de regering. Te vaak hoor ik nog zeggen 'Wat realiseert zo'n ChristenUnie nu eigenlijk?'. Mensen zien dat niet altijd. Enthousiasme voor regeringsdeelname van de ChristenUnie kan dan zomaar wegzakken. Ook hebben we van tijd tot tijd last van beelden die van dit kabinet en ook van de ChristenUnie worden neergezet. En als ChristenUnie zijn we vaak te bescheiden in het uitdragen van onze politieke successen. We willen ons niet groter maken dan we zijn. Nu pleit ik niet voor een ChristenUnie-offensief in onbescheidenheid. Maar wel: meer uitdragen van de punten die de ChristenUnie in deze tijd als regeringspartij weet te realiseren. Wetend hoe onze positie een aantal jaren geleden was, vind ik het iedere dag nog indrukwekkend wat we als kleine regeringspartij kunnen realiseren. Zeker ook als je beseft dat Nederland na het toetreden van de ChristenUnie niet opeens christelijker is geworden. In tegendeel zou ik haast zeggen.

Maar wat is er desondanks allemaal niet losgekomen, als het om het gezinsbeleid gaat - om maar een voor de ChristenUnie aangelegen onderwerp te noemen. De waarde van het gezin wordt in deze regeerperiode steeds meer gezien en gewaardeerd. Daar hebben we al die jaren daarvoor als ChristenUnie, maar ook onze voorgangers GPV en RPF, altijd voor geijverd. We zien het nu terug in het beleid. Ik noem u een paar zaken. Zonder de ChristenUnie zou er geen kindgebonden budget voor gezinnen met een smalle beurs gekomen zijn. Voor deze gezinnen is het een zeer noodzakelijke aanvulling op de kinderbijslag. Zonder de ChristenUnie was de overdracht van de algemene heffingskorting (door Femke Halsema smalend de 'aanrechtbelasting' genoemd) al lang verdwenen. Nu kunnen gezinnen met jonge kinderen er nog steeds gebruik van maken, en er in vrijheid voor kiezen de kinderen thuis door een van beide ouders te laten verzorgen. Zonder de ChristenUnie hadden bijstandsmoeders geen vrijstelling van sollicitatieplicht gekregen. Zonder de ChristenUnie was de flitsscheiding niet afgeschaft en was er geen verplichting tot ouderschapsplan gekomen in situaties van echtscheiding waarbij jonge kinderen betrokken zijn. Zomaar een greep uit wat we op dit terrein realiseren. Neemt u van mij aan dat dit met partijen als GroenLinks, VVD of D66 op de plaats van de ChristenUnie in de regering, nooit gerealiseerd was.

Dat geldt ook voor wat er op het terrein van medische ethiek plaats vindt. Na jaren van oorverdovende stilte wordt er weer over de Wet Afbreking Zwangerschap (WAZ) gesproken. Het is weer een onderwerp. Abortus provocatus wordt niet meer alleen gezien als dé 'oplossing' voor ongewenste zwangerschap. Wie had dat in de tijd van 'Paars' gedacht? Hoewel onze speelruimte in een coalitie met CDA en PvdA politiek gezien niet groot is, doen we wat we kunnen. Zo is de overtijdbehandeling is inmiddels onder de WAZ gebracht. Er is geld gekomen voor de opvang van tienermoeders. Het VBOK-huis in Gouda kon daardoor openblijven. Er is een dam opgeworpen tegen het mogelijk vrijgeven van de zogenaamde Pil van Drion. Er is meer geld en aandacht gekomen voor palliatieve zorg. Ik begrijp het ongeduld. We zouden nog zo graag veel meer doen. Maar onderschat niet de waarde van deze zaken. Politiek gezien moet hier keihard voor geknokt worden. En neemt u ook hier van mij aan: met een partij als GroenLinks, VVD of D66 op de plaats van de ChristenUnie in de regering, was dit nooit gerealiseerd.

Als we het over GroenLinks, D66 en VVD hebben, dan hebben we het ook over partijen die de bijl aan de wortel van christelijke organisaties leggen. Zie wat er in steden als Amsterdam en Haarlem gaande is. In dat opzicht was de discussie over de Algemene Wet Gelijke Behandeling (AWGB) in het kabinet een hele spannende. Hier ging het onder meer over het recht van christelijke organisaties om hun eigen personeelsbeleid te kunnen blijven voeren. Een voor de ChristenUnie uiterst principiële zaak. Na maanden van kabinetsberaad heeft het kabinet uiteindelijk laten weten dit recht ongemoeid te laten. Dacht u nu echt dat dit ook de uitkomst zou zijn geweest als de ChristenUnie niet in de regering had gezeten? De vraag stellen is hem beantwoorden.

Er mag dankbaarheid zijn voor wat we als ChristenUnie in de afgelopen drie jaar hebben kunnen realiseren. Maar we zijn er nog niet. Ons wacht nu een zwaar politiek jaar, mede vanwege de heroverweging die zal gaan plaatsvinden. Het komt er ook voor het kabinet op aan.

Het kabinet hoeft zich niet te schamen voor de resultaten die het in de inmiddels bijna drie jaar van zijn bestaan geboekt heeft. Neem de pagina in NRC/Handelsblad van afgelopen zaterdag over de wijzigingen in het belastingstelsel die per 1 januari zijn doorgevoerd. Ik heb die pagina meegenomen. Zie de tussenkoppen:
- Steun voor 'zwakke' groepen en stimulering van goed gedrag
- Schoon en zuinig wonen en rijden wordt beloond
- Schenken en erven goedkoper
- Ondernemers en zzp-ers zijn beter af
Prachtig kabinetsbeleid. Helemaal ChristenUnie, zeg ik erbij.
Helaas sneeuwen dit soort resultaten nog veel te veel onder. Het imago van het kabinet is ondanks alles wat er aan mooie en noodzakelijke dingen gebeurt, nog steeds niet goed. Er blijft een beeld hangen van besluiteloosheid en onderlinge meningsverschillen. Voor een deel ook toegespitst op controverses tussen CDA en PvdA. Soms wordt dit beeld ook gevoed door leden van het kabinet. Denk aan de interviews van zowel Balkenende en Bos in de kerstnummers van Elsevier en Vrij Nederland. Dat kunnen we het komende jaar niet hebben.

In deze tijd mag verwacht worden dat het kabinet doet waartoe het geroepen is: het land door een tijd van ernstige financiële en economische crisis heen helpen. Er moet een onvoorwaardelijk commitment zijn aan deze coalitie en aan het gezamenlijk aanpakken van de grote opgaven waar we voor staan. Dat zal niet makkelijk zijn in een tijd van verkiezingen, maar als dit commitment ontbreekt lopen we - als we niet oppassen - dit kalenderjaar als coalitie vast. Dat is niet nodig en zou in deze moeilijke tijd ook onverantwoord zijn.

Het zal duidelijk zijn dat 2010 veel van ons zal vragen. Het zijn geen makkelijke maar wel uitdagende tijden. We mogen ons echter geborgen weten in Gods vaderhand. Hij is onze Heer, Hem behoren wij toe. Dat geeft rust en zekerheid. Oók in moeilijke tijden. Ik wens u allen Gods onmisbare zegen toe voor het inmiddels nieuw begonnen jaar.''