Bijdrage Don Ceder - Plenair debat voor Europese top inzake de humanitaire situatie in Israël en Gaza
Het is 17 dagen geleden dat Hamas een gruwelijke pogrom uitvoerde. Meer dan 1.400 Israëlische burgers kwamen om. Velen onherkenbaar gemarteld, verkracht en verminkt. En sinds 7 oktober leven tientallen families in grote onzekerheid over het lot van ongeveer 200 gegijzelden in Gaza.
Inmiddels is het ook meer dan twee weken geleden sinds vele families in Gaza hun geliefden kwijt zijn. Moeders die rouwen om onschuldige kinderen, gezinnen die vast zijn komen te zitten tussen de raketaanvallen van Israël op Hamas. Wat een ongelofelijk leed. De terreurorganisatie Hamas die er bewust voor kiest om de strijd te voeren vanuit dezelfde locaties als waar veel onschuldige burgers verblijven. Vanwege de nauwe contacten heeft het leed van specifiek Palestijnse christenen en beschadiging van een historische kerk mij ook diep geraakt. Er is veel leed en daar wil ik niet lichtzinnig over praten. Elk onschuldig slachtoffer van de afgelopen weken is er één teveel.
En tegelijkertijd lijkt ook in Europese steden de onrust toe te nemen. Hoe kan het toch dat de wereld in brand lijkt te staan en niemand elkaar meer lijkt te kunnen begrijpen? Dehumaniseren is historisch gezien een altijd machtig wapen gebleken in menselijke handen. Het ontmenselijken van de ander in ons denken en doen verdooft ons vermogen tot empathie, maakt ons onverschillig voor leed van de ander en ons duister blind voor onrecht. Het dehumaniseren van een ander praat recht wat krom is. Het zoekt makkelijke antwoorden in complexe, ethische dilemma’s. Het reduceert een mensenleven tot een hinderlijk object, een wegwerpproduct, minder waard dan dat van een ander. Het besef van de waarde en gelijkwaardigheid van een mensenleven is nooit iets vanzelfsprekends. Niet in dit parlement, niet in Nederlandse wijken en straten, niet in Europa, niet in Israël, niet in Gaza, niet op social media en de rest van de wereld. Wij allen zijn vatbaar voor de bedwelmende geest van het dehumaniseren van een ander. En dus rust er een verantwoordelijkheid op ons allen om weloverwogen naar de situatie te blijven kijken en ons te blijven bevragen: wat is rechtvaardig? En wat is het pad naar vrede voor zowel de Palestijn als de Israëliër? En ik wil dan ook premier Rutte bedanken voor een poging om met beiden in gesprek te blijven doordat hij deze week zowel premier Netanyahu als president Abbas bezocht heeft. Niet veel leiders kunnen dat en daarmee heeft Nederland een unieke positie.
De uitgangspunten van de ChristenUnie zijn vergelijkbaar met hoe het kabinet deze heeft geuit: Israël het recht heeft zich te verdedigen tegen de terreur van Hamas. Het is voor Israël van existentieel belang dat de dreiging van Hamas wordt weggenomen. Wij verlangen naar vrede in het Midden-Oosten. Tegelijkertijd realiseren wij ons dat vrede niet mogelijk is zolang Hamas met terreur en gruweldaden Israël probeert te vernietigen. Tegelijkertijd moeten we blijven kijken naar de humanitaire situatie in Gaza. De noodklok wordt geluid en daar mogen we niet doof voor zijn. Het is goed dat de eerste hulp naar Gaza op gang is gekomen, maar er is nog veel meer nodig. De oorlog tussen Israël en Hamas zal ongetwijfeld de Europese top domineren en er zullen keuzes gemaakt moeten worden. Daarom roepen wij het kabinet ook op om komende week te pleiten voor tijdelijke humanitaire pauzes en doen daar ook een voorstel voor. Zodat de meest kwetsbaren zo snel mogelijk de hulp krijgen die ze nodig hebben.
