Deze weekblog is ook gepubliceerd op de website van dagblad Trouw

Opvallend is dat, hoewel de intensiteit meevalt, er opnieuw mensen zijn die zeggen dat het koningshuis maar afgeschaft moet worden. Opvattingen als zou het veel kosten, of de opleiding van zo'n vorst, of je wordt het maar door geboorte, doen dan de ronde. En iedere keer ben ik weer verbaasd. Hoeveel presidenten in deze wereld laten niet juist zien dat het in hun ambt maar om één ding gaat: geld binnen halen en wegwezen. De absolute macht naar zich toetrekken om zo nog meer voordelen te behalen; en vaak met maar één doel: langer zitten. En dan de kosten. Weet je wel wat een president kost? Helemaal als ze extravagante zaken gaan regelen als een of ander exotisch bouwwerk, zoals in Frankrijk traditie is. En dan intellect... haha! Onlangs kwamen er nog een paar voorbeelden voorbij uit midden Amerika waarbij ik direct moest denken: gelukkig hebben ónze vorsten ervoor doorgeleerd! En zouden we rond de verjaardag van een president elk jaar weer zó'n volksfeest kunnen maken?

Ook in Zeewolde is het elk jaar feest. Versierde fietsen, de rommelmarkt, spelen die georganiseerd worden. En het grappige is dat overal in de polder dit soort activiteiten met veel inzet en enthousiasme gevierd worden. Ook al zijn het vaak weer dezelfde spelletjes als voorgaande jaren. En toch, en toch gaan de mensen er iedere keer weer vól in. Zo hebben we in Zeewolde een heel aantal jaren het touwtrekken gehad. Teams uit het buitengebied, de 'boeren' zeg maar, tegen teams uit het dorp. Soms spande het erom, maar wilde je tegen die stevige boerenknuisten opkunnen dan moest je wel heel wat gewicht in de schaal leggen. Dat deed me altijd denken aan mijn lagere-schooltijd, waar we op de spelletjesochtend de meest vreselijke dingen moesten doen. Aardappellopen (na drie stappen rolde de pieper altijd al van m'n lepel), zaklopen (waarbij ik na meestal twee passen in de grasmat beet), een soort estafette waar maar geen eind aan leek te komen. Nee, dat was geen pretje voor mij. Daarentegen heb ik me altijd kostelijk vermaakt met de defilés op TV. Dan keek je als het ware toch een beetje bij paleis Soestdijk naar binnen.

Maar nu is dat vermaak ineens heel anders geworden. We zitten in de auto onderweg weer naar huis, tompouces op de achterbank, en horen dan het nieuws. Een zwarte auto die als vanuit het niets ineens op de stoet inrijdt. Veertien mensen zijn geschept, volgens de eerste berichten. Op de beelden een agent op een mountainbike die weg moet sprinten om niet geplet te worden. Het trapje van een fotograaf dat door de lucht vliegt. Vreemd commentaar: iemand die het alleen maar oneerlijk vindt dat een leuke dag zo vergalt wordt. Oneerlijk...?

Het drama is compleet voor de Koninklijke familie. Was er eerst een groot feest aan de gang, je ziet de verbijstering en schrik daar op het eredek van de bus. Je bent om het zo te zeggen een eersteklas getuige, maar ze hebben dan nog niet eens het spoor van vernieling achter de auto gezien. En dan al die mensen die naar deze dag hebben toegewerkt. Die nu acuut in een soort vacuüm terecht zijn gekomen. De adrenaline van het feest zit nog in je bloed, en dat staat alles ineens stil.
Daar zit ik dan met mijn tompouce, zoals veel Nederlanders waarschijnlijk...