Nieuws

Dit zijn zware dagen en weken voor ons als land en ook voor ons als partij. Het lijkt erop dat we in onze samenleving steeds meer tegenover elkaar komen te staan. Stad tegenover platteland, Randstad tegenover regio, oppositie versus coalitie, overheid tegenover burgers. Het verdeelt ons als land, het zorgt voor bitterheid en polarisatie in het politieke debat. En het doet zelfs sommigen van ons twijfelen aan hun verbondenheid met onze partij en ons als Haagse Gideonsbende. Terwijl we elkaar nu heel, heel hard nodig hebben.

De energieprijzen zijn torenhoog en de inflatie heeft een steeds sterkere greep op de portemonnee van steeds meer gezinnen, alleenstaanden en studenten. Het verwarmen van het eigen huis is in toenemende mate oorzaak van serieuze financiële zorgen. Het Centraal Planbureau berekende dat 1,2 miljoen huishoudens in de financiële problemen kunnen raken. En het Nibud sprak zelfs over 2,5 miljoen huishoudens die in geldnood komen.

De ChristenUnie wil dat iedereen zich in Nederland veilig weet in zijn eigen omgeving en dat je vrij bent om eigen keuzes te maken. Want wie je ten diepste bent, mag niet verdrukt raken door anderen. 

In de samenleving lopen de gemoederen op over de toekomst van de landbouw en de onlangs gepresenteerde stikstofplannen. Terecht zijn er veel vragen over het huidige beleid en ik snap de zorgen die er leven. Tegelijkertijd blijken er ook steeds veronderstellingen te zijn die helemaal niet kloppen. In deze blog ga ik in op een aantal zorgen die er leven, op de zin en onzin van het stikstofbeleid.

Een vereniging waar het bruist. Groepen leden met kennis van zaken die elkaar opzoeken en de partij van input voorzien. Netwerken die samen nadenken over de christelijk-sociale agenda van morgen bij onderwerpen waar zij verstand van hebben. ChristenUnie-politici die sparren met deskundige en betrokken leden uit alle hoeken van de partij en de samenleving. Een partij waar we vanuit verschillende rollen, achtergronden en verantwoordelijkheden bouwen aan onze missie om vrede te doen en recht te zoeken.
Hoe organiseren we dat met elkaar?

Deze week starten de openbare verhoren van de Parlementaire Enquêtecommissie Aardgaswinning Groningen. Na anderhalf jaar van voorbereidingen, door het vorderen van stukken, technische briefings, denkwerk, schrijven, werkbezoeken brengen en heel veel gesprekken voeren met betrokkenen, zijn we in deze nieuwe fase van het onderzoek beland. Tegelijk ook de meest zichtbare fase.

Precies 81 jaar na hun overlijden werden vijf Tsjechoslowaakse militairen, die in de nacht van 22 op 23 juni 1941 de dood vonden bij Nieuwe Niedorp, herbegraven op de militaire begraafplaats van de Commonwealth War Graves Commission in Bergen op Zoom.

Naast onze boerderij lag het natuurgebiedje De Kleistee. Ik speelde er graag. De boerderij en de natuur hoorden natuurlijk bij elkaar, totdat een van onze akkers met vruchtbare zandgrond, waar mijn opa al aardappels en sjalotten verbouwde, gelegen tussen de buitenduinen en de Middelduinen, werd onteigend, onteigend voor natuur. Toen werd de natuur een vijand, en natuurlijk de hoge heren in Den Haag, ergens ver weg van ons dorp, die even gingen bepalen wat goed voor ons was. Het heeft me een flinke tijd gekost om respect voor deze beslissing en waardering voor deze natuur te kunnen opbrengen.