‘Want God had de wereld zo lief dat Hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in Hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.’ - Johannes 3:16 (NBV21)
Ouderschap
Ik heb een dochter van 10 maanden, Zara. Inmiddels kan ze zitten, kruipen, staan (oftewel, zich omhoog hijsen aan de bank of aan een kast) en zet ze haar eerste stapjes, terwijl ze haar handen stevig om mijn vingers klemt. Met de dag zie ik weinig verschil, maar vergelijk ik de weken en de maanden, dan ontwikkelt ze zich heel rap. Het is genieten om haar te zien groeien en bloeien. Maar hoe ouder ze wordt, hoe meer ouderschap er voor ons als ouders bij komt kijken.
‘Nee, Zara, daar mag je niet aan komen’.
Wanneer Zara aan de gordijnen trekt, kastdeurtjes probeert te openen of tegen de TV aan slaat, hoor ik mijzelf haar corrigeren. Zou het werken? Mijn woorden komen soms binnen en soms lijken ze niet aan haar besteed. Ze is immers nog maar 10 maanden. Och, als ze mij nu maar zou kunnen verstaan en begrijpen, dan was het zoveel makkelijker, hoor ik mijzelf denken. Ik weet immers toch wat wel en wat niet goed voor haar is? Ik hou immers zoveel van dit meisje, dat ik haar het allerliefst wil behoeden voor alle fouten en gevaar…
‘Pats, boem’. Daar valt ze. Voor de zoveelste keer.
Want hoewel ze zich steeds makkelijker voortbeweegt, kan ze zich nog niet goed opvangen en verliest ze regelmatig haar balans. Ze zet het op een huilen en de tranen rollen over haar wangen. Ik pak haar op en troost haar al knuffelend in mijn armen. Als haar snikken is opgehouden, zet ik haar weer neer op de grond en gaat ze weer verder.
Ontwikkeling gaat met (en letterlijk door) vallen en opstaan. Als vader mag ik Zara aanmoedigen om nieuwe stappen te zetten, maar ben ik er ook om haar te troosten als ze valt en help ik haar opstaan om weer opnieuw te beginnen. En na verloop van tijd zal ze (hopelijk) steeds beter luisteren, doordat ze mijn stem steeds beter leert te verstaan, en leert ze onze regels meer en meer kennen. Ik vind het spannend, gaaf, vervelend en leuk tegelijkertijd, om een ouder te zijn. Maar vooral…
Hoe wonderlijk is het ouderschap!
Want door het vaderschap leer ik niet alleen over mijzelf en over Zara, maar ook over de relatie tussen mij en mijn eigen ouders en over mijn positie als kind van onze Hemelse Vader. Want net als Zara niet altijd luistert of het nog niet begrijpt, zo luister ik zelf ook niet altijd of begrijp ik God niet. Net zoals Zara valt, zo val ik zelf ook regelmatig, voor de zoveelste keer.
Het is dan zo’n zegen om te weten dat God er is om je weer overeind te helpen.
Om je weer zachtmoedig terecht te wijzen of tot je te spreken door de Bijbel. Ik vind dat zo gaaf en bemoedigend. Voor mijzelf, maar ook voor mijn rol als ouder.
Want als ik al zoveel van mijn kleine meisje houdt, hoeveel houdt God dan wel niet van mij? Van jou?
‘Want God had de wereld zo lief dat Hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in Hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.’ - Johannes 3:16 (NBV21)
Ouders binnen de fractie
Binnen de fractie in Den Haag hebben we meerdere kersverse ouders, waaronder bijvoorbeeld Tweede Kamerlid Don Ceder, maar ook aankomende ouders. Laten we de komende periode ook specifiek bidden voor stabiele thuissituaties en kracht en wijsheid voor Mirjam, Pieter en Don in hun rol als ouder. Ook mogen we dit bidden voor iedereen binnen de fractie met kinderen thuis. Deze week is het herfstreces en mogen we iedereen toebidden om ook tot rust te komen en weer op te laden.
Bedankt voor je gebed en betrokkenheid.
Hartelijke groet en veel zegen,
Henk-Jan Kruit
Gebedscoördinator ChristenUnie
