##mailingaanhefvoornaamachternaam##,

‘Er is een tijd om te scheuren en een tijd om te herstellen, een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken.’ (Prediker 3:7) Bij de opening van het Nationaal Holocaustmuseum paste zwijgen. Het zijn de zwarte bladzijden in de geschiedenis van ons land: de verschrikkingen van de oorlog, het antisemitisme dat begon met woorden, maar eindigde met het deporteren van zoveel Nederlandse Joden. Zij keerden niet terug. Die ultieme haat, dat antisemitisme van toen, moet een plek hebben én houden in ons collectieve geheugen. En juist daarom is het zo belangrijk dat dit museum er nu is. En juist daarom past op zo’n openingsmoment gezamenlijke stilte, uit respect voor de overlevenden en hun nazaten. En voor de velen die niet terugkeerden. 

De gebeurtenissen van afgelopen zondag stonden daarmee in schril contrast. Ook nu nog voel ik de mengeling van verdriet, woede en schaamte. Want wat voor land worden we als het ons niet meer lukt om gezamenlijk te herdenken? Om stil te zijn? Het is een belangrijk grondrecht dat je in Nederland je mening mag uiten, dat het recht op demonstratie bestaat. Ook waar het de oorlog in Gaza betreft en de hoge norm van het humanitair oorlogsrecht waar Israël op aangesproken mag worden. Ook als dat schuurt, als het ongemakkelijk is. Maar niet alles wat mag, moet je op elke plek, op elk moment ook willen. Als de Joodse gemeenschap zich niet veilig weet bij de opening van het Holocaustmuseum, dan hebben we ons allemaal de vraag te stellen: hoe heeft dit kunnen gebeuren? En ook: hoe staan we samen op om juist deze gemeenschap een veilige plek te bieden?

Op de plek van het huidige museum werden in 1943 honderden Joodse kinderen gered. Een belangrijke rol daarin speelde Johan van Hulst, later senator voor de CHU. Hij had de moed om de deur te openen, als directeur van de Hervormde Kweekschool aan de Plantage Middenlaan in Amsterdam, tegenover de Hollandsche Schouwburg. Via dat schoolgebouw werden Joodse kinderen van de nabijgelegen Joodse crèche gered. Zelf sprak hij altijd bescheiden over zijn eigen bijdrage daaraan. Dit weekend las ik zijn biografie en kwam ik deze ontroerende aantekening tegen: ‘Laat niemand uit het bovenstaande de conclusie trekken, dat ik in elk opzicht zo’n goed mens ben. Ik ben een normale man, met normale gebreken. Maar ik verwacht wel een betere wereld, of liever gezegd: een nieuwe wereld met vrede en gerechtigheid.’

Wat hoop ik dat het Nationaal Holocaustmuseum een plek zal zijn en blijven waar heel veel mensen zich voornemen: ‘Nooit meer. Nie wieder’.

Een greep uit ons Kamerwerk
Terug naar ons werk in Den Haag. Onze fractie heeft ook de afgelopen weken veel ondernomen en in deze nieuwsbrief worden een paar belangrijk momenten uitgelicht. Allereerst het verterende rapport ‘Blind voor mens en recht’ van de parlementaire enquêtecommissie, twee weken geleden. Overheid, politiek en rechtspraak, die er zijn om recht te doen en burgers te beschermen, maar het tegenovergestelde bereikten: mensen werden vermorzeld, vonden geen recht. Op allerlei plekken maken mensen mee dat onze wetgeving geen recht brengt. Die harde constatering raakt ook de Tweede Kamer, óók de ChristenUnie, want wetgeving is een gezamenlijke inspanning. Met de harde conclusies van het rapport rust een zware verantwoordelijkheid op alle staatsmachten (Kamer en kabinet, uitvoering en rechtspraak) om stapje voor stapje toe te werken naar herstel.

Ik denk hierbij aan Regina. Vorige week schoof ze, samen met haar dochter, aan bij onze fractievergadering. Een paar jaar geleden mailde ze onze fractie met haar indrukwekkende, maar hartverscheurende verhaal. Over hoe ze een van de slachtoffers was van de toeslagenaffaire. Ons Kamerlid Pieter Grinwis deelde later diezelfde week in een debat geanonimiseerd haar verhaal. We hebben die week ook gebeden. Het was in dezelfde week dat Regina een telefoontje kreeg van de belastingdienst. Er werd een begin gemaakt met haar eerherstel: haar zaak werd opgemerkt en opgepakt. Tegelijk spraken we ook nu weer over het moeras waar toeslagenouders doorheen moeten blijven gaan – het is onrecht en niet goed. Nu de hersteloperatie al zo lang duurt, zou de moed in de schoenen kunnen zinken. Maar we blijven wegen zoeken voor verandering en het voorkomen van nieuw leed.

Vorige week was er eindelijk ook goed nieuws voor Groningen. Er zal definitief geen gas meer gewonnen worden uit het Groningerveld. We stelden in het debat voor om de datum naar voren te halen. Het was goed om te zien dat uiteindelijk de handen ineengeslagen konden worden met verschillende partijen. Inmiddels heeft dit voorstel een brede Kamermeerderheid gehaald. Eindelijk. Maar er is nog veel meer nodig, willen we duurzaam recht doen aan de Groningers. Daarover kun je meer lezen in mijn debatbijdrage.

Vandaag is het Biddag voor gewas en arbeid. Biddag bepaalt ons bij ons alledaagse leven en ook bij de ellende in deze wereld. Die twee zijn met elkaar verbonden. Als we bidden voor ons leven, de vruchten van het land, daarbij denken aan de mensen die op het land werken, dan gaan onze gedachten ook onherroepelijk naar elders in de wereld. De plekken van oorlog, van gebrek: in Oekraïne en Gaza, in Jemen en Sudan. We bidden om nieuwe zegen over het gewas, wetende dat we in alles van God afhankelijk zijn. En deze biddag in het bijzonder denk ik ook aan die woorden van Johan van Hulst: we zien uit naar een nieuwe wereld met vrede en gerechtigheid. Daar bidden we samen met heel veel anderen om!

In verbondenheid en met een hartelijke groet,

Mirjam Bikker

Mirjam Bikker
Partijleider ChristenUnie