In de samenleving lopen de gemoederen op over de toekomst van de landbouw en de onlangs gepresenteerde stikstofplannen. Terecht zijn er veel vragen over het huidige beleid en ik snap de zorgen die er leven. Tegelijkertijd blijken er ook steeds veronderstellingen te zijn die helemaal niet kloppen. In deze blog ga ik in op een aantal zorgen die er leven, op de zin en onzin van het stikstofbeleid.

Naast onze boerderij lag het natuurgebiedje De Kleistee. Ik speelde er graag. De boerderij en de natuur hoorden natuurlijk bij elkaar, totdat een van onze akkers met vruchtbare zandgrond, waar mijn opa al aardappels en sjalotten verbouwde, gelegen tussen de buitenduinen en de Middelduinen, werd onteigend, onteigend voor natuur. Toen werd de natuur een vijand, en natuurlijk de hoge heren in Den Haag, ergens ver weg van ons dorp, die even gingen bepalen wat goed voor ons was. Het heeft me een flinke tijd gekost om respect voor deze beslissing en waardering voor deze natuur te kunnen opbrengen.

De vandaag gepresenteerde stikstofplannen laten zien hoe enorm en diepingrijpend de opgave is waar we met elkaar voorstaan. We leven met veel mensen en dieren op te grote voet in een te klein gebied en dat is niet houdbaar. Een boodschap die pijn doet, niet in het minst bij boeren in de Gelderse Vallei en op de andere zandgronden van ons land. Zeker als ik denk aan al die gezinnen en gemeenschappen, die bedrijven die al generaties door het werk doen op de plek die ze zo lief is. Dit zijn geen anonieme aandeelhouders, dit zijn gedreven familiebedrijven die een noodzakelijke maar pijnlijke verandering tegemoetzien in hun boerenbedrijf. 

Direct zien welke keuzes we maken? Klik hier.

We leven in onzekere tijden. De voorbije maanden hebben een grote impact op onze samenleving. We zagen de verschrikkingen en het lijden van de mensen in Oekraïne en daarmee zagen we ook dat veiligheid allesbehalve vanzelfsprekend is.