Berichten over Coronavirus

Er zijn weinig onderwerpen waar ik meer mails over krijg sinds ik Kamerlid ben dan over long covid. Mensen schrijven over hoe hun leven, of dat van hun kind, plots tot stilstand kwam. Over hoe werk en vriendschappen tot een minimum werden beperkt. Hoe een actief leven nu is teruggebracht tot bed en bank. En hoe ze zich in de steek gelaten voelen. Soms door hun naaste omgeving, of door zorgverleners, maar voornamelijk door de politiek.

Ik ben blij met de verruimingen die gisteren zijn aangekondigd. Ik ben ook blij dat bij monde van de minister van VWS, minister Kuipers, expliciet is gezegd dat een bredere afweging is gemaakt en dat ook is gekeken naar bijvoorbeeld de mentale situatie van jongeren. Daar maak ik mij hele grote zorgen over. Dit verdient onze aandacht en het is heel goed dat die bredere afweging zo is gemaakt. Ik kan die stap ook heel goed meemaken.

Dit debat voeren we op een moment dat er nog heel veel onzeker is. Maar afwachten is geen optie. Er is nog veel onbekend over de omikronvariant. De besmettelijkheid is veel hoger, zoveel is zeker. Over de ziektelast en de bescherming van vaccins moet nog veel duidelijk worden. Dat heeft het kabinet ook in de persconferentie duidelijk gemaakt.

Deze coronacrisis duurt nu al ruim anderhalf jaar en voorlopig is het eind helaas nog niet in zicht. Gelukkig weten we inmiddels wel welke middelen helpen in de strijd tegen het virus. Je houden aan de basismaatregelen, laten testen als je klacht hebt en in quarantaine bij een besmetting. Maar ook vaccinatie helpt, daarmee bescherm je jezelf en ook je omgeving. In de ziekenhuiscijfers zien we dat vaccinatie verschil maakt en ik ben dan ook blij dat we iedereen de ruimte geven om dit vaccin te nemen.

De beschermwaardigheid van het leven, oog voor het welzijn van iedereen en bijzondere aandacht voor kwetsbare mensen. Dat zijn de waarden die de ChristenUnie steeds weer voor ogen heeft als we spreken over de bestrijding van het coronavirus – ook met de lange winter die voor ons ligt.

In deze tijd van polarisatie en verwarring is er een schreeuwende behoefte aan perspectief in onze samenleving. Op de eerste plaats in de ziekenhuizen, waar de boodschap vanmorgen voor mij helaas helder is: de rek is er uit er moet meer gebeuren om onze zorg overeind te houden. Maar ook in de horeca en bij mensen thuis. Het kabinet heeft aangegeven nog te willen wachten met verdere maatregelen: dat is nu te vroeg. Maar de ChristenUnie heeft een andere zorg. 

Drie vragen staan in mijn bijdrage centraal. Allereerst: wat gaat er goed? Ten tweede: wat kan er beter? En ten derde: waar maak ik me zorgen over?

Gisteren had het Kamerdebat over het coronabeleid een weinig verheffend einde. Dat vraagt om enige uitleg.

Na vrijwel ieder coronadebat zijn er stemmingen. Daarover stemmen we per fractie en daar zijn twee leden van iedere fractie bij aanwezig. Als de stemmen staken, wordt er later hoofdelijk gestemd.
In verband met de gezondheidsvoorschriften rond de coronacrisis heeft de Tweede Kamer dit voorjaar daar werkafspraken over gemaakt en tot nu toe hielden alle fracties zich hieraan.

Afgelopen weekend konden we via sociale media kennis maken met Linda, nét 50, die uitgezaaide kanker heeft. En met David, 20 jaar, die werd geboren met een hersenbeschadiging, dyspraktisch en licht verstandelijk beperkt is. Of met Jan en Hermien, 91 en 92 jaar, die in een verpleeghuis wonen maar nog genieten van de kinderen en kleinkinderen, en van elkaar.